(੨੦)
ਬਰਸਮੇਂ ਸ਼ਹਿਰ ਬਨ ਗਿਆ ਔਰ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਰੱਖਾ ਔਰ ਕਾਰੀਗਰੋਂ ਕੋ ਬਹੁਤ ਸਾ ਇਨਾਮ ਦੇਕਰ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਫਿਰ ਤੋ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਕੇ ਪਾਸ ਬਹੁਤ ਆਨੇ ਜਾਨੇ ਲਗੀ ਏਕ ਦਿਨ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਕੇ ਪਾਸ ਆਈ ਔਰ ਉਸ ਸਮਯ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਉਸੀ ਫ਼ਕੀਰ ਦੁਸ਼ਟ ਕੇ ਘਰ ਜਾਯਾ ਚਾਹਤੇਥੇ ਕਿ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹੇ ਬੇਟਾ ਆਜ ਜੀ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਕਿ ਹਮ ਤੁਮ ਦੋਨੋਂ ਉਸ ਮਹਾਤਮਾ ਪਰਮ ਸਾਧ ਕੇ ਪਾਸ ਚਲੇਂ ਔਰ ਲੋਕ ਪਰਲੋਕ ਸੁਧਾਰੇਂ ਕਿਉਂਕਿ ਐਸੇ ਮਹਾਤਮਾ ਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਸੇ ਸੰਸਾਰ ਕੀ ਨਿਵਰਤੀ ਹੈ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸਿਧਿ ਕੀਜੀਏ ਏਕ ਤੋ ਐਸੇ ਮਹਾਤਮਾ ਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਸੇ ਲੋਕ ਪ੍ਰਲੋਕ ਕੀ ਭਲਾਈ ਹੋਤੀ ਹੈ ਦੁਸਰੇ ਆਪਕੇ ਸਾਥ ਚਲਨਾ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਇਸ ਸੇ ਕਿਆ ਭਲਾਈ ਹੈ ਜੋ ਕਰੂੰ ਔਰ ਇਸ ਉੱਤਮ ਬਾਤ ਸੇ ਹਾਥ ਉਠਾਉਂ ਪਰ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਿਤੀ ਥੀ ਕਿ ਐਸੇ ਮਹਾਂ ਦੁਸ਼ਟ ਕਾ ਮੁੱਖ ਦੇਖਨਾ ਨਾ ਚਾਹੀਏ ਪਰ ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਬਸ ਹੂੰ ਉਨ ਕੇ ਸਾਥ ਚਲਨਾ ਅਵਸ਼ਯ ਹੈ ਯੱਦਪਿ ਉਸਕਾ ਘਰ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਮਰਘਟ ਹੈ ਨਿਦਾਨ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਕੇ ਸਾਥ ਉਸਕੇ ਘਰ ਗਈ ਔਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਉਸ ਰਾਖਸ ਕੇ ਆਗੇ ਉਸਕੋ ਸਰਾਹਨੇ ਲਗੇ ਯਿਹ ਮਾਹਰੂਸ਼ਾਹ ਕੇ ਨਾਮਸੇ ਵਿਦਿਤ ਥੀ ਅਪਨਾ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇ ਸਰਾਹਨਾ ਸੁਨਤੀ ਥੀ ਔਰ ਚੁਪਕੇ ਚੁਪਕੇ ਕਹਿਤੀ ਥੀ ਕਿ ਇਤਨੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਜੋ ਮੁਝ ਪਰ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਯਿਹ ਸਭਧਨ ਰਤਨ ਕੇ ਕਾਰਨ ਸੇ ਹੈ ਨਹੀਂ ਤੋ ਮੈਂ ਵਹੀ ਬਰਜੁਖ਼ ਸੌਦਾਗਰ ਕੀ ਬੇਟੀ
