(੨੦੮)
ਲੀਏ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਲੀਏ ਚਾਹਤਾ ਹੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮੂਰਖ ਜੋ ਤੂੰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਮਾਂਗਤਾ ਹੈ ਤੋ ਮੈਂ ਅਭੀ ਦੇ ਦੇਤਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮਾਰਾ ਸ੍ਵਾਮੀ ਸ਼ਾਮ ਅਹਿਮਰ ਕਾ ਗੁਰੂ ਕਮਲਾਕ ਹੈ ਤੇਰੇ ਪਰਮੇਸ੍ਵਰ ਕੇ ਲੀਏ ਕਿਉਂ ਮਾਂਗੂੰ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਰੇ ਦੁਸ਼ਟ ਤੂੰ ਜੀਵ ਕੋ ਈਸ਼ਰ ਕਹਿਤਾ ਹੈਂ ਮੇਰੇ ਸਾਮਨੇ ਸੇ ਅਬੀ ਦੂਰ ਹੋ ਮੈਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਤੂੰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਨਹੀਂ ਮਾਨਤਾ ਅਬ ਮੁਝੇ ਨਿਸਚਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਮ ਮਹਾਂਦੁਸ਼ਟ ਹੋ ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਮੈਂ ਬੇਵਸ ਨੂੰ ਕਿ ਤੂਨੇ ਮੇਰੇ ਊਪਰ ਬਡਾ ਉਪਕਾਰ ਕੀਆ ਅਰ ਭਲਾਈ ਕਾ ਬਦਲਾ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਬੁਰਾਈ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਤਾ ਨਹੀਂ ਤੋ ਤੂੰ ਅਪਨੇ ਕਹੇ ਕਾ ਦੰਡ ਪਾਤ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਤੁਝਸੇ ਮੁਹਰਾ ਲੇਨਾ ਕੁਛ ਕਠਿਨ ਨਹੀਂ ਜੋ ਤੂੰ ਆਪ ਸੇ ਦੇਤਾ ਹੈਂ ਤੋ ਤੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਬਚਤੇ ਹੈਂ ਨਹੀਂ ਤੋ ਇਸੀ ਤਾਲਾਵ ਮੇਂ ਇਤਨੇ ਗੋਤੇ ਦੂੰਗਾ ਕਿ ਤੇਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਨਿਕਲ ਜਾਏਂਗੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਦੁਸ਼ਟ ਬਹੁਤ ਨਾ ਬਕ ਚਲ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਨੇ ਸੇ ਦੂਰ ਹੋ ਮੋਹਰਾ ਮੇਰਾ ਹੈ ਤੂੰ ਬਲਾਤਕਾਰ ਸੇ ਕੈਸੇ ਲੇ ਸਕਤਾ ਹੈਂ ਪਰ ਜੋ ਤੂਨੇ ਮੇਰੇ ਸਾਥ ਭਲਾਈ ਕੀ ਹੈ ਇਸਲੀਏ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਕਾ ਰਾਜ ਤੁਝੈ ਦੂੰਗਾ ਸੋ ਭੀ ਤਬ ਮਿਲੇਗਾ ਕਿ ਭਲੇ ਕਾਮ ਕਰਨੇ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕਰੇਂ ਔਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਏਕ ਜਾਨੇਂ ਔਰ ਜਾਦੂ ਕਰਨਾ ਛੋਡ ਦੇਹ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨ ਵੁਹ ਮੰਤਰ ਤਿਸਕੀ ਓਰ ਕਰਤਾ ਔਰ ਹਾਤਮ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ ਪੜ੍ਹਨੇ ਲਗਾ ਉਸਨੇ ਅਪਨੇ ਵਸ ਭਰ ਮੰਤ੍ਰ ਪੜ੍ਹਕੇ ਬਹੁਤ ਫੂਕੇ ਪਰ ਕੁਛ ਨਾ ਹੂਆ ਇਸਮ ਆਜ਼ਮ
