(੧੮੮)
ਕੀਆ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਨੇ ਉਨਕੇ ਆਗੇ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਖਾਨੇ ਔਰ ਮੇਵੇ ਚੁਨਵਾ ਦੀਏ ਵੁਹ ਪਰਸੰਨਤਾ ਪੂਰਬਕ ਭੋਜਨ ਕਰ ਰਾਤ ਕੋ ਵਹੀਂ ਰਹੇ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਅਬ ਕੌਨਸੀ ਤੇਰੀ ਬਾਤ ਹੈ ਉਸਨੇਕਹਾ ਕਿ ਇਕ ਮਨੁੱਖਯ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਸਚ ਬੋਲਨੇ ਵਾਲੇ ਕੋ ਸਦਾ ਸੁਖ ਹੈ ਵੁਹ ਕਿਆ ਸਚ ਬੋਲਾ ਅਰ ਕਿਆ ਸੁਖ ਹੁਆ ਤਿਸ ਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਲਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਜਾਨਤੀ ਹੋ ਕਿ ਵੁਹ ਕਿਸ ਓਰ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਕਿ ਮੈਨੇ ਅਪਨੀ ਦਾਈ ਨੇ ਸੁਨਾ ਹੈ ਕਿ ਕਰਮ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਹੈ ਪਰ ਯਿਹ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤੀ ਕਿ ਵੁਹ ਕਿਸ ਓਰ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਇਸ ਦਰਦ ਗ਼ਮ ਕੋ ਭੀ ਸੂਖਮ ਸ਼ੀਘਰ ਹੀ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ
ਚੌਥੀ ਕਹਾਣੀਮੇਂ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸਮਚਾਰ
ਲਾਨੇ ਕਾ ਬਣਨ ਕਿ ਏਕ
ਮਨੁੱਖ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਕਿ ਸਚ ਬੋਲਨੇ
ਵਾਲੇ ਕੋ ਸਦਾ ਸੁਖ ਹੈ।
ਹਾਤਮ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋਕਰ ਸ਼ਹਿਰ ਸੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਾ ਕਈ ਦਿਨ ਚਲਤੇ ਚਲਤੇ ਏਕ ਪਰਬਤ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਵਹਾਂ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਬਡਾ ਨਦ ਲੋਹੂ ਸੇ ਭਰਾ ਹੂਆ ਬਡੇ ਬੇਗ ਸੇ ਵਹਿਤਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਉਸਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਚਿੰਤਾ ਕਰਕੇ ਕਹਿਣ ਲਗਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਲਾਲ ਪਾਨੀ ਕਾ ਨਦ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ ਇਸੇ ਜਾਨਨਾ ਚਾਹੀਏ ਕਿ ਯਿਹ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਤਾ ਹੈ
