(੧੮੪)
ਕਿਸਕਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਯਿਹ ਕਹਕੇ ਵੁਹ ਇਸ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਔਰ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਸੇ ਏਕ ਅੰਜਨ ਕੀ ਡਿਬੀਆ ਨਿਕਾਲ ਕਰ ਏਕ ਸਲਾਈ ਮੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਫੇਰ ਦੀ ਯ ਮੈਂ ਉਸੀ ਖਿਣ ਅੰਧਾ ਹੋਗਿਆ ਔਰ ਉਸ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਪਿਆਰੇ ਤੂਨੇ ਯਿਹ ਕਿਆ ਕੀਆ ਮੁਝਕੋ ਅੰਧਾਯ ਕਰ ਦੀਆ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਝੂਠੋਂ ਔਰ ਪ੍ਰਤੱਗਯਾ ਭੰਗ ਕਰਨੇ ਵਾਲੋਂ ਕਾ ਯਹੀ ਦੰਡ ਹੈ ਜੋ ਆਂਖੋਂ ਕੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਚਾਹਤਾ ਹੈਂ ਭੋ ਇਸ ਪਿੰਜਰੇ ਮੇਂ ਬੈਠ ਰਹੁ ਔਰ ਯਿਹ ਬਾਤ ਕਹਕਿਰ ਕਿ ਕਿਸੀ ਸੇ ਬਦੀ ਨਾ ਕਰ ਜੋ ਕਰੇਗਾ ਭੋ ਵਹੀ ਪਾਵੇਗਾ ਮੈਨੇ ਫਿਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਕੀ ਕੁਛ ਔਖਧਿ ਭੀ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਏਕ ਪਰਉਪਕਾਰੀ ਮਾਨੁਖ ਇਧਰ ਆਵੇਗਾ ਸੋਤੂ ਉਸਸੇ ਅਪਨਾ ਹਾਲ ਕਹਿਨਾ ਵੁਹ ਕਹੀਂ ਸੇ(ਨੂਰਰੇਜ਼ ) ਘਾਸ ਲਾਕੇ ਉਸਕਾ ਪਾਣੀ ਤੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਟਪਕਾਵੇਗਾ ਤਬ ਤੇਰੀ ਆਂਖੇਂ ਜੈਸੀ ਥਾਂ ਵੈਸੀ ਹੀ ਹੋ ਜਾਵੇਂਗੀ ਉਸੀ ਆਸ ਪਰ ਇਸ ਪਿੰਜਰੇ ਮੈਂ ਬੇਠ ਉਸਕੀ ਆਸ ਦੇਖਕੇ ਦੇਖਤੇ ਤੀਸ ਬਰਖ ਬੀਤੇ ਕਬੀ ਕਬੀ ਉਖਤਾਸੇ ਇਸਸੇ ਨਿਕਲਤਾ ਹੂੰ ਸੋ ਸਾਰੀ ਦੇਹ ਹਾਡ ਮਾਸ ਤਕ ਔਰ ਮਾਸ ਸੇ ਖਾਲ ਤਕ ਐਸੀ ਦੁਖਤੀ ਹੈ ਕਿ ਬਿਆਕੁਲ ਹੋ ਫਿਰ ਇਸੀ ਮੈਂ ਆ ਬੈਠਤਾ ਹੂੰ ਔਰ ਠੰਢੀ ਉਸਾਸ ਲੇ ਯਹੀ ਕਹਾ ਕਰਤਾ ਹੂੰ ਐਸੇ ਹੀ ਬਹੁਤ ਆਏ ਔਰ ਪੂਛ ਪੂਛ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਪਰ ਕਿਸੀ ਨੇ ਮੇਰੀ ਪੀੜ ਕਾ ਉਪਾਉ ਨ ਕੀਆ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਤੂ ਧੀਰਜ ਰੱਖ ਯੇਹ ਕਾਮ ਮੈਂ ਕਰੂੰਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਵੁਹ ਪਰੀ
