(੧੮੨)
ਪਹੁੰਚਾ ਦੋ ਵੇ ਉਸ ਜੜਾਊ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬੈਠਾਲ ਕਰ ਲੈ ਉਡੇ ਔਰ ਰਾਤ ਕੇ ਸਮਯ ਵਹਾਂ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਨਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਮੁਝ ਕੋ ਯਹਾਂ ਪਰ ਛੋਡ ਦੋ ਔਰ ਤੁਮ ਬਿਦਾ ਹੋ ਵੁਹ ਹਾਤਮ ਕੇ ਕਹਿਨੇ ਸੇ ਵੁਹ ਸਭ ਬਿਦਾ ਹੁਏ ਹਾਤਮ ਉਸੀ ਪੁਕਾਰ ਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਔਰ ਉਸੀ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪਹੁੰਚ ਜਹਾਂ ਸੇ ਵੁਹ ਸ਼ਬਦ ਆਤਾ ਥਾ ਵਹਾਂ ਜਾ ਕੇ ਕਿਆ ਦੇਖ ਕਿ ਏਕ ਬ੍ਰਿਧ ਮਾਨੁੱਖਯ ਲੋਹੇ ਕੇ ਪਿੰਜਰੇ ਮੇਂ ਲਟਕਤਾ ਹੈ ਉਸੇ ਦੇਖ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਹੋਕਰ ਏਕ ਖਿਣ ਖੜੇ ਹੋ ਕਰਕੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਅਰੇ ਬੂਢੇ ਬਾਬਾ ਤੁਮਾਰੇ ਮੂੰਹ ਸੇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਯਿਹ ਸ਼ਬਦ ਕਿਉਂ ਨਿਕਲਤਾ ਹੈ ਔਰ ਵੁਹ ਕੌਨ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਤੁਝੇ ਇਸ ਪਿੰਜਰੇ ਮੇਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਲਟਕਾ ਦੀਆ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਣ ਵੁਹ ਉਸਾਸ ਲੇ ਕਰਾਹਿ ਸੇ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਹਾਲ ਕੁਛ ਨਾ ਪੂਛ ਜੇ ਪੂਛਤਾ ਹੈ ਤੋ ਸਹਾਇ ਕਰ ਇਸ ਬਾਤ ਪਰ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਕਹਿਤਾ ਹੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਮਾਨਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅਹਿਮਰ ਸੁਦਾਗਰ ਹੂੰ ਜਿਸ ਸਮਯ ਮੈਂ ਉਤਪੰਨ ਹੂਆ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਨੇ ਯਿਹ ਦੇਸ਼ ਮੇਰੇ ਨਾਮ ਸੇ ਬਸਾਯਾ ਜਬ ਮੈਂ ਬਡਾ ਹੂਆ ਤੋ ਮੇਰਾ ਬਾਪ ਮੁਝੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਛੋਡ ਕਰ ਕਿਸੀ ਦੇਸ਼ ਕੋ ਸੁਦਾਗਰੀ ਕੇ ਲੀਏ ਗਿਆ ਔਰ ਜੋ ਧਨ ਰਤਨ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਨੇ ਮੁਝੇ ਦੀਆ ਥਾ ਉਸਕੋ ਮੈਨੇ ਥੋੜੇ ਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਬ੍ਰਿਥਾ ਗਵਾ ਦੀਆ ਔਰ ਦਰਿਦ੍ਰੀ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਮੇਰਾ ਬਾਪ ਉਸੀ ਦੇਸ਼ ਮੇਂ ਮਰ ਗਿਆ ਰਖਿਆ ਰਖਾਯਾ ਕੁਛ ਧਨ ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਲਗਾ ਕੁਛ ਦਿਨ ਬੀਤ ਜਾਨੇ ਪਰ ਬਾਜ਼ਾਰ ਮੇਂ ਏਕ ਮਾਨੁੱਖ ਕੋ ਯੇਹ
