ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/176

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੭੫)

ਮੈਂ ਕਬ ਤਕ ਬੈਠਾ ਰਹੂੰ ਉਨੋਂ ਨੇ ਜਬ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਕੋ ਪ੍ਰਸ਼ੰਨ ਦੇਖਾ ਤੋ ਹਾਤਮ ਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਪਰ ਲੇ ਆਏ ਫਿਰ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਏਕ ਨੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਸੇ ਬਿਨਤੀ ਕੀ ਕਿ ਏਕ ਮਨੁੱਖਯ ਅਪਦਾ ਕਾ ਮਾਰਾ ਬਾਗ਼ ਕੇ ਪਾਸ ਆ ਨਿਕਲਾ ਥਾ ਸੋ ਹਮ ਉਸਕੋ ਬਾਂਧ ਕਰ ਲੇ ਆਏ ਹੈਂ ਜੋ ਆਗਯਾ ਹੋ ਸੋ ਕਰੀਏ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸਾਹਮਨੇ ਲਾਓ ਜਬ ਹਾਤਮ ਸਾਮਨੇ ਆਯਾ ਤਬ ਉਸੇ ਦੇਖਕਰ ਉਸ ਮਨੁੱਖਯ ਕੋ ਭੂਲ ਗਈ ਕਿ ਜਿਸ ਸੇ ਸਾਤ ਦਿਨ ਕੀ ਅਵਧਿ ਕਰਕੇ ਆਈ ਥੀ ਔਰ ਹਾਤਮ ਕਾ ਸਾਥ ਪਕੜ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਕੁਰਸੀ ਪਰ ਬਠਲਾਯਾ ਔਰ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੂੰ ਕਹਾਂ ਸੇ ਔਰ ਕਿਸ ਲੀਏ ਆਯਾ ਹੈਂ ਔਰ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਕਿਆ ਹੈ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਯਮਨ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਤੈਂ ਕਾ ਬੇਟਾ ਹੂੰ ਪਰੀ ਨੇ ਜੋ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਸੁਨਾ ਤਖ਼ਤ ਸੇ ਉਠ ਖੜੀ ਹੋਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਮੈਨੇ ਭੀ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਸੁਨਾ ਹੈ ਕਿ ਯਮਨ ਕਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਾ ਹੈ ਔਰ ਬੜੀ ਦਯਾ ਕੀ ਜੋ ਆਪ ਯਹਾਂ ਆਏ ਔਰ ਅਪਨੇ ਆਨੇ ਕਾ ਕਾਰਣ ਕਹੋ ਕਿਆ ਹੈ ਇਤਨਾ ਕਲੇਸ਼ ਕਿਉਂਕਰ ਸਹਾ ਮੈਂ ਤੋ ਤੇਰੀ ਲੌਂਡੀ ਕੇ ਸਮਾਨ ਹੂੰ ਔਰ ਤੁਝ ਕੋ ਅਪਣਾ ਸਿਰਮੌਰ ਜਾਨਤੀ ਹੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਆਪਕੀ ਦਯਾ ਹੈ ਮੈਂ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਸੇ ਆਯਾ ਔਰ ਅਹਮਰ ਜੰਗਲ ਕੀ ਓਰ ਜਾਤਾ ਥਾ ਬੀਚ ਮੇਂ ਕਿਆ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਮਨੁੱਖਯ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਨੀਚੇ ਬੈਠਾ ਰੋ ਰਹਾ ਹੈ ਔਰ ਆਂਖੇਂ ਬੰਦ ਕੀਏ ਯਿਹ ਤੁਕ ਪੜ ਰਹਾ ਹੈ ਬੇਗ ਆਓ ਬ੍ਰਿਹੋਂ ਸਹਿਯੋ ਨ ਜਾਇ ਮੈਨੇ ਪੂਛਾ