(੧੭੧)
ਆਨੇ ਸੇ ਮਾਰਾ ਜਾਏਗਾ ਤੇਰੀ ਨਈ ਤਰੁਣਾਈ ਪਰ ਹਮਕੋ ਦਯਾ ਆਤੀ ਹੈ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਠਿਕਾਨਾ ਨਹੀਂ ਕ ਜਾਊਂ ਮੇਰੇ ਭਾਗਯ ਨੇ ਯਿਹ ਸਹਾਇ ਕੀਆ ਕਿ ਜਿਸਕੇ ਲੀਏ ਇਤਨਾ ਦੁਖ ਸਹਿਕਰ ਆਯਾ ਹੂੰ ਵੇ ਸ਼ੀਘ੍ਰ ਆਈ ਚਾਹਤੀ ਹੈ ਅਬ ਜੋ ਹੋਨੀ ਹੋ ਸੋ ਹੋ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨਕਰ ਉਨੋਂ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੁਝੇ ਉਸਸੈ ਐਸਾ ਕਾਮ ਕਿਆ ਹੈ ਜੋ ਉਸਕੇ ਮਿਲਨੇ ਕਾ ਅਭਿਲਾਖ ਰਖਤਾ ਹੈ ਤੂ ਮਨੁਖਯ ਔਰ ਵੁਹ ਪਰੀਓਂ ਕੀ ਪਾਦਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਨੁਖਯ ਪਰੀ ਕੋ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਔਰ ਪਰੀ ਮਨੁਖਯ ਕੋ ਚਾਹਤੀ ਹੈ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਕਿਆ ਤੂ ਬਾਵਲਾ ਹੈਂ ਸੱਚ ਤੋ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਕੋਈ ਅਪਨਾ ਮਰਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਸੋ ਐਸੀ ਕਠਿਨ ਜਗਹ ਪਰ ਪੈਰ ਧਰਤਾ ਹੈ ਫਿਰ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰਕੇ ਦੌੜੇ ਔਰ ਉਸਕੋ ਮਾਰ ਡਾਲਨਾ ਚਾਹਾ ਵੁਹ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇ ਚੁਪਕਾ ਸਾ ਖੜਾ ਰਹਾ ਫਿਰ ਵੁਹ ਆਪਸ ਮੇਂ ਹਸ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਯਿਹ ਅਦਭੁਤ ਮਾਨੁਖਯ ਹੈ ਨਾ ਭਗਾਨੇ ਸੇ ਭਾਗਤਾ ਹੈ ਨਾ ਡਰਾਨੇ ਸੇ ਡਰਤਾ ਹੈ ਨਾ ਕਿਸੀ ਸੇ ਲੜਤਾ ਹੈ ਐਸੇ ਮਨੁਖਯ ਕੋ ਕੋਈ ਕੈਸੇ ਮਾਰ ਡਾਲੇ ਔਰ ਕੈਸੇ ਦੁਖ ਦੇ ਯਿਹ ਕਹਿਕਰ ਫਿਰ ਉਨੋਂ ਨੇ ਹਾਤਮ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮ ਸੀਲਵਾਨ ਹੈਂ ਤੇਰੇ ਭਲੇ ਕੇ ਲੀਏ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਇਹ ਜਗਹ ਤੇਰੇ ਰਹਿਨੇ ਕੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਤੂ ਜੀਤਾ ਜਾਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਤੋ ਅਬੀ ਕੁਛ ਨਹੀ ਗਿਆ ਚੁਪਕਾ ਸਾ ਚਲਾ ਜਾਹ ਨਹੀਂ ਤੋ ਦੁਖ ਪਾਵੇਂਗਾ ਔਰ ਮਾਰਾ
