(੧੬੫)
ਕਿ ਅਬ ਇਸ ਆਗ ਸੇ ਹੱਡੀ ਪਸਲੀ ਤਕ ਸਭੀ ਜਲ ਜਾਏਗੀ ਪਰ ਉਸ ਮੋਹਰੇ ਸੇ ਥੋੜਾ ਥੋੜਾ ਠੰਡਾ ਪਾਨੀ ਉਸਕੇ ਗਲੇ ਮੇਂ ਜਾਤਾ ਥਾ ਇਸ ਸੇ ਜੀਤਾ ਰਹਾ ਨਿਦਾਨ ਸਾਂਪ ਹਾਕਮ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਫਨ ਫਨਾਕੇ ਲਪਕਾ ਔਰ ਆਗ ਕੇ ਜ੍ਵਾਲੇ ਮੂੰਹ ਸੇ ਛੋਡਨੇ ਲਗਾ ਪਰ ਜਿੰਨੋਂ ਕੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੀ ਛੜੀ ਕੇ ਗੁਣ ਸੇ ਬਿਖ ਨਾ ਬਿਆਪਾ ਹਾਤਮ ਬਚ ਗਿਆ ਰਾਤ ਇਸੀ ਦਸ਼ਾ ਮੇਂ ਬੀਤੀ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਲਾਲ ਸਾਂਪ ਕਾ ਮੋਹਰਾ ਉਸਕੇ ਹੋਠੋਂ ਪਰ ਆ ਰਹਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਗੁਲੇਲਾ ਲਾਲ ਲਾਲ ਸਾਂਪ ਕੇ ਹੋਠੋਂ ਪਰ ਚਮਕ ਰਹਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਜੋ ਛੜੀ ਕੋ ਦਿਖਲਾਯਾ ਵੁਸ ਸਾਂਪ ਅਪਨਾ ਸਿਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਪਟਕਨੇ ਲਗਾ ਨਿਦਾਨ ਇਧਰ ਸੂਰਜ ਨਿਕਲਾ ਉਧਰ ਵੁਹ ਆਪਨੇ ਮੁੰਹ ਸੇ ਮੋਹਰਾ ਉਗਲਕਰ ਅਪਨੀ ਵਰਮੀ ਮੇਂ ਚਲਾ ਗਿਆ ਹਾਤਮ ਉਸ ਮੌਹਰੇ ਕੇ ਪਾਸ ਆਯਾ ਔਰ ਉਠਾਨੇ ਮੇਂ ਡਰਾ ਔਰ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਐਸਾ ਨਾ ਹੋ ਕਿ ਯਿਹ ਗਰਮ ਹੋ ਔਰ ਮੇਰਾ ਹਾਥ ਜਲ ਜਾਇ ਇਸ ਸੇ ਯਹਿ ਭਲਾ ਹੈ ਕਿ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਠਹਿਰ ਜਾਈਏ ਫਿਰ ਕੁਛ ਦੇਰ ਮੇਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਅਪਨੀ ਪਗੜੀ ਸੇ ਕਪੜਾ ਫਾੜ ਕਰ ਮੋਹਰੇ ਪਰ ਡਾਲ ਦੀਆ ਜਬ ਵੁਹ ਨਾ ਜਲਾ ਤੋ ਤਬ ਹਾਥ ਬੜ੍ਹਾ ਮੁਹਰਾ ਉਸ ਪਗੜੀ ਮੇਂ ਬਾਧ ਲੀਆ ਗਰਮੀ ਜਾਤੀ ਰਹੀ ਔਰ ਜੰਗਲ ਕੀ ਧਰਤੀ ਸੀਤਲ ਹੋ ਗਈ ਔਰ ਹਾਤਮ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚਲਾ ਵੁਹ ਮੋਹਰਾ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਉਪਜਤਾ ਹੈ ਕਿ ਜਬ ਉਸੇ ਕੋਈ ਉਸ ਸੇ ਲੇ ਜਾਏ ਤੋ ਬੀਸ ਬਰਖ ਪੀਛੇ ਦੂਸਰਾ ਉਪਜੇ ਔਰ ਉਸ
