ਪੰਨਾ:ਸਭਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ.pdf/164

ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

(੧੬੩)

ਨਿਕਲੇ ਉਸਮੇਂ ਸਿਥਲਤਾ ਨਾ ਕਰਨਾ ਯਿਹ ਸੁਨ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕਰਕੇ ਪਰਣਾਮ ਕੀਆ ਜੋ ਸਿਰ ਉਠਾ ਕਰਕੇ ਦੇਖਾ ਵੁਹ ਬ੍ਰਿਧ ਮਾਨੁੱਖਯ ਨ ਦੇਖ ਪੜਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਅਰਣ ਬਣ ਕੋ ਚਲ ਦੀਆ ਜਬ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਤੋ ਕਾਲੀ ਧਰਤੀ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਵਹਾਂ ਕੇ ਸਾਂਪ ਉਸਕੀ ਸੁਗੰਧ ਪਾਕਰ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਸੇ ਦੌੜੇ ਔਰ ਹਾਤਮ ਜਿੰਨੋਂ ਕੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੀ ਲਕੜੀ ਧਰਤੀ ਮੇਂ ਗਾਡ ਉਸਕੇ ਪੀਛੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਸਾਂਪੋਂ ਨੇ ਉਸੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਸੇ ਘੇਰ ਲੀਆ ਔਰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਯਹੀ ਦਸ਼ਾ ਰਹੀ ਭੋਰ ਹੋਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਸਾਂਪ ਸਭ ਕੇ ਸਭ ਜਹਾਂ ਸੇ ਆਏ ਥੇ ਵਹਾਂ ਹੀ ਚਲੇ ਗਏ ਹਾਤਮ ਭੀ ਵਹਾਂ ਸੇ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹਾ ਔਰ ਉਜਲੀ ਧਰਤੀ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਵਹਾਂ ਉਜਲੇ ਸਾਂਪ ਭੀ ਉਸਕੋ ਵੈਸੇ ਹੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਘੇਰਤੇ ਰਹੇ ਸਵੇਰ ਹੋਤੇ ਹੀ ਉਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਫਿਰ ਚਲੇ ਗਏ ਹਾਤਮ ਭੀ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚਲਕਰ ਹਰੀ ਧਰਤੀ ਪਰ ਪਹੁੰਚਾ ਵਹਾਂ ਭੀ ਐਸਾ ਹੀ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਬੀਤਾ ਫਿਰ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚਲ ਕਰਕੇ ਔਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਪਹੁਚਾ ਤੋ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਧਰਤੀ ਕਸੁੰਭੇ ਸੇ ਭੀ ਅਧਿਕ ਲਾਲ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਕੁਛ ਦੂਰ ਚਲਾ ਥਾ ਕਿ ਚਲਨੇ ਕੀ ਸਾਮਰਥ ਨਾ ਰਹੀ ਮਨ ਮੇਂ ਸੋਚਾ ਕਿ ਆਗੇ ਕੈਸਾ ਜਾਊਂ ਪਿਆਸ ਕੇ ਮਾਰੇ ਪ੍ਰਾਣ ਹੋਠੋਂ ਪਰ ਆਏ ਹੈਂ ਪੈਰੋਂ ਸੇ ਚਲਾ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ ਮੂੰਹ ਸੇ ਬਾਤ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਤੀ ਖੜਾ ਹੋ ਕਰਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਭਾਗ ਮੇਂ ਇਸੀ ਜਗਹ ਮਰਨਾ ਲਿਖਾ ਹੈ ਕਿਉ ਕਿ ਨਾ ਆਗੇ ਬੜ੍ਹ ਸਕਤਾ ਹੂੰ ਨਾ ਪੀਛੇ ਹਟ ਸਕਤਾ ਹੂੰ ਸਭ ਭਾਂਤ