(੧੫੪)
ਕਿ ਯਿਹ ਕਾਮ ਤੇਰਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸੀ ਦੂਸਰੇ ਨੇ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀ ਹੈ ਔਰ ਜੋ ਤੂੰ ਲਾਯਾ ਹੈਂ ਤੋ ਵਹਾਂ ਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਔਰ ਮਕਾਨੋਂ ਕਾ ਪਤਾ ਬਤਲਾ ਜਿਸ ਸੇ ਮੇਰੇ ਜੀ ਔਰ ਮਨ ਕੋ ਸੰਤੋਖ ਹੋ ਉਸਨੇ ਸਬ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਬਿਸਥਾਰ ਪੂਰਬਕ ਬਰਨਨ ਕੀਆ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਠੀਕ ਕਹਿਤਾ ਹੈ ਯਿਹ ਸਭ ਸੱਚ ਹੈ ਅਬ ਜਾਹ ਔਰ ਲਾਲ ਸਾਂਪ ਕਾ ਮੁਹਰਾ ਲਾ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਏਕ ਬੇਰ ਉਸ ਸੁਕੁਮਾਰੀ ਸੁੰਦਰੀ ਚੰਦ੍ਰਮੁਖੀ ਕਾ ਮੁਖ ਦਿਖਲਾਦੇ ਕਿ ਮੁਝੇ ਬਲ ਹੋ ਕਿ ਪਿਆਰੀ ਕੋ ਦੇਖਨੇ ਸੇ ਮਨ ਚੈਤੰਨ ਹੋਤਾ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨ ਕਰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅੱਛਾ ਉਸਨੇ ਅਪਨੀ ਬੇਟੀ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਖਿਣ ਭਰ ਕੇ ਲੀਏ ਅਪਨਾ ਮੁਖ ਖਿੜਕੀ ਸੇ ਨਿਕਾਲ ਕਰਕੇ ਅਪਨੇ ਆਸ਼ਿਕ ਕੋ ਟੁਕ ਸ਼ੋਭਾ ਦਿਖਾ ਦੇ ਵੁਹ ਖਿੜਕੀ ਖੋਲ੍ਹਕਰ ਕਟਾਖਯ ਕਰ ਝਾਕਨੇ ਲਗੀ ਨਿਦਾਨ ਇਸੀ ਦੇਖਾ ਦੇਖੀ ਮੇਂ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਿਆ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਮੈਂ ਲਾਲ ਸਾਂਪ ਕਾ ਮੋਹਰਾ ਲੇਨੇ ਕੋ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਜੋ ਤੂੰ ਉਸਕਾ ਪਤਾ ਜਾਨਤੀ ਹੈ ਤੋ ਕਹਿ ਦੇ ਕਿ ਵੁਹ ਕਿਸ ਧਰਤੀ ਪਰ ਔਰ ਕਹਾਂ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਅਪਨੇ ਬਾਪ ਦਾਦਾ ਸੇ ਸੁਨਾ ਹੈ ਕਿ ਵੁਹ ਕੋਹਕਾਫ਼ ਕੇ ਜੰਗਲ ਮੇਂ ਹੈ ਯਿਹ ਸੁਨ ਅਪਨੀ ਪਿਆਰੀ ਸੇ ਵਿਦਾ ਹੋ ਕਰਕੇ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਆਯਾ ਔਰ ਆ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਉਸਨੇ ਲਾਲ ਸਾਂਪ ਕਾ ਮੋਹਰਾ ਮਾਂਗਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂਨੇ ਉਸ ਕਾ ਕੁਛ ਪਤਾ ਭੀ ਪੂਛਾ ਹੈ ਕਿ ਵੁਹ ਕੇਸਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਜੋ ਸੁਨਾ ਥਾ ਸੋ ਵੁਹ ਕਹਿ ਦੀਆ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਅਬ ਤੂ ਰੋਨਾ ਕਰਾਹਨਾ
