(੧੪੪)
ਸੂਖੀ ਲੱਕੜੀਓਂ ਸੇ ਪੁਟਵਾ ਕੇ ਉਸਮੇਂ ਜਾ ਬੈਠਾ ਜਬ ਪਹਿ ਰਾਤ ਗਈ ਤਬ ਵੁਹ ਆਤੇ ਹੀ ਦੇਖਾ ਕਿ ਏਕ ਪਹਾੜ ਸਾ ਚਲ ਆਤਾ ਹੈ ਜਬ ਪਾਸ ਆਯਾ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪਛਾਨਾ ਕਿ ਇਸਕਾ ਨਾਮ ਮਸਮਨ ਹੈ ਔਰ ਇਸਕੇ ਆਠ ਪੈਰ ਔਰ ਸਾਤ ਸਿਰ ਹੈਂ ਏਕ ਸਿਰ ਹਾਥੀ ਕਾ ਸਾ ਔਰ ਛੇ ਸਿਰ ਬਾਘ ਕੇ ਸਿਰ ਵਰਗੇ ਸਨ ਜੋ ਸਿਰ ਹਾਥੀ ਕੇ ਸਿਰ ਕੀ ਤਰਹ ਕਾ ਥਾ ਉਸਕੀ ਨੌ ਆਂਖੇਂ ਹੈਂ ਜੋ ਉਸਕੀ ਬੀਚ ਕੀ ਆਂਖ ਕਿਸੀ ਚੋਟ ਸੇ ਫੂਟ ਜਾਇ ਤੋ ਨਿਸਚਾ ਹੈ ਕਿ ਯਹਾਂ ਸੇ ਭਾਗ ਜਾਏਗਾ ਔਰ ਕਬੀ ਇਸ ਓਰ ਮੂੰਹ ਭੀ ਨਾ ਕਰੇਗਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਵੁਹ ਮੂੰਹ ਫੈਲਾਏ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਓਰ ਪਹੁਚਾ ਲੋਗੋਂ ਨੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਕਿਲੇ ਕੀ ਓਰ ਆਸ ਪਾਸ ਆਗ ਭਟਕਾ ਦੀ ਉਸਕੀ ਜੁਵਾਲਾ ਐਸੀ ਬੜੀ ਕਿ ਕਿਲਾਉ ਸਮੇਂ ਛਪ ਗਯਾ ਵੁਹ ਇਧਰ ਉਧਰ ਫਿਰਨੈ ਲਗਾ ਔਰ ਉਸ ਹਾਥੀ ਕੇ ਸੇ ਸਿਰਸੇ ਐਸਾ ਸਬਦ ਨਿਕਲਾ ਕਿ ਵਹਾਂ ਕੇ ਸਾਰੇ ਜੀਵ ਥਰਥਰਾਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਧਰਤੀ ਥਲਕ ਉਠੀ ਫਿਰ ਵੁਹ ਮਰਨਹਾਰ ਹਾਤਮ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਤਬ ਉਸਨੇ ਏਕ ਤੀਰ ਐਸਾ ਤਾਕ ਕਰ ਮਾਰਾ ਕਿ ਬੀਚ ਕੀ ਆਂਖ ਮੇਂ ਜਾ ਲਗਾ ਵੁਹ ਅਧਮਰਾ ਸਾ ਧਰਤੀ ਪਰ ਤੜਫਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਐਸਾ ਚਿੱਲਾਯਾ ਕਿ ਸਾਰਾ ਜੰਗਲ ਥਰਥਰਾ ਉਠਾ ਫਿਰ ਸਹਿਸਾ ਉਠ ਕਰਕੇ ਐਸਾ ਭਾਗਾ ਕਿ ਪੀਛੇ ਫਿਰ ਕਰ ਨਾ ਦੇਖਾ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਉਸ ਗੜ੍ਹੇ ਸੇ ਨਿਕਲਾ ਜੋ ਰਾਤ ਰਹਿ ਗਈ ਥੀ ਵਹਾਂ ਹੀ ਕਾਟੀ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਉਸ ਬਸਤੀ ਕੇ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲੇ ਪੂਛਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਉਸਕੋ ਤੋ ਦੇਖੋ ਕੈਸੇ ਜੀਤਾ ਰਹਾ
