(੧੪੨)
ਗਿਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਦਾਈ ਨੇ ਆ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ ਤਰੁਨ ਹੂਈ ਹੈ ਔਰ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਲੋਗੋਂ ਮੇਂ ਸੇਂ ਕੋਈ ਆਪ ਕੇ ਦਾਮਾਦ ਹੋਨੇ ਕੇ ਯੋਗਯ ਨਹੀਂ ਹੈ ਯਿਹ ਬਟੋਹੀ ਬਡਾ ਪ੍ਰਬੀਨ ਔਰ ਕਿਸੀ ਬਡੇ ਉੱਤਮ ਮਾਨੁੱਖਯ ਕਾ ਬੇਟਾ ਹੈ ਔਰ ਖੂਬ ਸੂਰਤ ਜਾਨ ਪੜਤਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੇ ਮਾਰੇ ਡਰਕੇ ਸ਼ਹਜ਼ਾਦੀ ਸੇ ਬਾਤ ਭੀ ਅਬੀ ਤਕ ਕੁਛ ਨਹੀਂ ਕੀ ਭਲਾ ਤੋ ਯਹੀ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਾਹਿਜ਼ਾਦੀ ਕੋ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਵਿਵਾਹ ਦੋ ਜੋ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਕੋ ਨਿਰ ਅਪਰਾਧ ਮਾਰੋਗੇ ਭੋ ਜਗਤ ਮੇਂ ਅਪਯਸ ਔਰ ਉਨਕੇ ਮਾਰ ਡਾਲਨੇ ਕਾ ਪਾਪ ਆਪਕੇ ਸਿਰ ਪਰ ਸਦਾ ਬਨਾ ਰਹੇਗਾ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੋ ਕਿਆ ਉੱਤਰ ਦੇਵੋਗੇ ਤਦ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਤੇਰੀ ਕਿਆ ਇੱਛਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਆਜਤਕ ਮੇਨੇ ਕਿਸੀ ਅਨਜਾਨ ਤੇ ਪੁਰਖ ਕਾ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ ਪਹਿਲੇ ਪਹਿਲ ਯਹੀ ਦੇਖ ਪੜਤਾ ਹੈ ਇਸਲੀਏ ਮੈਨੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਅੰਗੀਕਾਰ ਕੀਆ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ ਯਿਹ ਤੁਝਕੋ ਫਲੇ ਪਰ ਯਿਹ ਮੇਰੀ ਤੀਨ ਬਾਤੇਂ ਪੂਰੀ ਕਰੇ ਯਿਹ ਸੁਨਕਰ ਮੈਂ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜੋ ਕੁਛ ਆਪ ਆਗਯਾ ਕਰੇਂਗੇ ਸੋ ਸਿਰ ਪਰ ਧਰੂੰਗਾ ਪਹਿਲੇ ਏਕ ਜੋੜਾ ਪਰੇਰੂ ਕਾ ਲਾਵੋ ਫਿਰ ਲਾਲ ਸਾਂਪ ਕੀ ਮਣੀ ਤੀਸਰਾ ਖੌਲਤੇ ਘੀ ਕੇ ਕੜਾਹੇ ਮੇਂ ਗਿਰ ਕਰ ਜੀਤਾ ਨਿਕਲਿਆ ਤਬ ਮੈਂ ਅਪਨੀ ਬੇਟੀ ਤੁਝੇ ਦੂੰਗਾ ਉਸਕੀ ਯਿਹ ਬਾਤੇਂ ਸੁਨਕਰ ਮੈਂ ਘਬਰਾਯਾ ਔਰ ਇਨ ਬਾਤੋਂ ਸੇ ਇਸ ਭਿਆਨਕ ਬਨ ਮੇਂ ਆ ਪੜਾ ਅਬ ਮਾਰੇ ਭੂਖ ਪਿਆਸ ਕੇ ਮੁਝ ਮੇਂ ਇਤਨਾ
