(੧੩੬)
ਬਹੁਤ ਪਛੁਤਾਏਗਾ ਮੁਝੇ ਇਸੀ ਦਸ਼ਾ ਸੇ ਸਾਤ ਬਰਸ ਬੀਤੇ ਹੈਂ ਪਰ ਵੁਹ ਬਚਨ ਭੰਗ ਔਰ ਧਨ ਧਰਮ ਕੀ ਲੁਟੇਰੀ ਨਾ ਆਈ ਔਰ ਮੈਂ ਉਸਕੇ ਬਚਨ ਪਰ ਕਹੀਂ ਭੀ ਨਾ ਜਾ ਸਕਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਐਸਾ ਨਾ ਹੋ ਕਿ ਕਹੀਂ ਵੁਹ ਆ ਜਾਏ ਔਰ ਮੁਝੇ ਯਹਾਂ ਨਾ ਪਾਵੇ ਤੋਂ ਨਾ ਜਾਨੀਏ ਕਿ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਕਿਆ ਕਰ ਬੈਠੇ ਔਰ ਇਤਨਾ ਪਰਾਕ੍ਰਮ ਨਹੀਂ ਕਿ ਕਹੀਂ ਜਾਕਰ ਉਸਕਾ ਪਤਾ ਲਗਾਊਂ ਮੇਰਾ ਅਹਾਰ ਬ੍ਰਿਖ ਕੇ ਪੱਤੇ ਔਰ ਇਸੀ ਝਰਨੇ ਕਾ ਪਾਨੀ ਹੈ ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਧਰਤੀ ਕਠੋਰ ਆਕਾਸ਼ ਦੂਰ ਨ ਰਹਿਨੇ ਕੋ ਜਗਹ ਨ ਚਲਨੇ ਕੋ ਪੈਰ ਯਿਹ ਚੌਪਾਈ ਮੇਰੀ ਦਸ਼ਾ ਕੇ ਅਨੁਕੂਲ ਹੈ ਤੇਰਾ ਬਿਰਹ ਕੌਣ ਕੋ ਭਾਂਤ ਧਰਨੀ ਕਠੋਰ ਦੂਰ ਆਕਾਸ਼, ਯੇਹ ਬ੍ਰਤਾਂਤ ਸੁਨ ਕਰ ਹਾਤਮ ਬਹੁਤ ਕੁੜ੍ਹਾ ਔਰ ਆਂਖੋਂ ਮੇਂ ਆਂਸੂ ਭਰ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਉਸਨੇ ਅਪਨਾ ਨਾਮ ਔਰ ਮਕਾਨ ਬਤਲਾਯਾ ਹੋ ਤੋ ਮੁਝਕੋ ਕਹੁ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਤਨਾ ਤੋ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਉਸਕੇ ਕੁਟੰਬੀ ਲੰਕਾ ਕੇ ਪਰਬਤ ਪਰ ਰਹਤੇ ਹੈਂ ਪਰ ਯਿਹ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਕਿ ਵੁਹ ਕਹਾਂ ਗਈ ਔਰ ਅਬ ਕਹਾਂ ਹੈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਜਬ ਵੁਹ ਤੁਝਸੇ ਬਿਦਾ ਹੂਈ ਤਬ ਕਿਸ ਓਰ ਗਈ ਥੀ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸਾਮਨੇ ਦਸ ਬੀਸ ਪੈਰ ਚਲੀ ਥੀ ਫਿਰ ਨਾ ਜਾਨੀਏ ਕਿ ਕਿਸ ਓਰ ਲੋਪ ਹੋ ਗਈ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਜੋ ਤੁਮਕੋ ਉਸਕੀ ਚਾਹ ਹੈ ਤੋ ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਲੰਕਾ ਪਰਬਤ ਪਰ ਚਲੋ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਉਸਕਾ ਪਤਾ ਲਗਾ ਲੇਵੇਂਗੇ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜੋ ਵੁਹ ਯਹਾਂ ਆਵੇ ਔਰ ਮੁਝੇ ਯਹਾਂ ਨਾ ਪਾਵੇ ਤੋ
