(੧੨)
ਕੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਉਸੀ ਅਪਨੇ ਚਾਲੀਸੋਂ ਚੋਰੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਉਸਕੇ ਘਰ ਮੇਂ ਆਯਾ ਔਰ ਧਨ ਰਤਨ ਸੰਪਦਾ ਲੁਟਾਨੇ ਲਗਾ ਉਸ ਬੀਚ ਜੋ ਥੋੜੇ ਬਹੁਤ ਲੋਗ ਜਾਗ ਉਠੇ ਸੋ ਉਨ ਡਕੈਤ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਘਾਇਲ ਹੂਏ ਔਰ ਕੁਛ ਮਾਰੇ ਗਏ ਹੁਸਨਬਾਨੋਂ ਅਪਨੇ ਕੋਠੇ ਕੀ ਖਿੜਕੀ ਸੇ ਝਾਕ ਝਾਕ ਦੇਖਤੀ ਅਰ ਉਨਕੋ ਪਹਿਚਾਨ ਪਹਿਚਾਨ ਹਾਥ ਮਲ ਮਲ ਕਹਿਤੀ ਕਿ ਹਾਇ ਹਾਇ ਯਿਹ ਤੋ ਵਹੀ ਨਿਗੋਡਾ ਫ਼ਕੀਰ ਹੈ ਔਰ ਉਸਕੇ ਸਾਥੀ ਹੈਂ ਇਸਕਾ ਇਲਾਜ ਕੋਈ ਕਿਆ ਕਰੇਗਾ ਰਾਤ ਤੋ ਇਸੀ ਸੋਚ ਮੇਂ ਬਤੀਤ ਭਈ ਭੋਰ ਹੋਤੇ ਹੀ ਉਨ ਮੁਰਦੋਂ ਅਰ ਘਾਇਲੋਂ ਕੋ ਚਾਰਪਾਈ ਪਰ ਡਾਲ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਕੀ ਡੇਉਢੀ ਪਰ ਲੇਗਈ ਔਰ ਖੜੀ ਹੋਕਰ ਪੁਕਾਰਕੇ ਦੁਹਾਈ ਦੇਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਮੈਂ ਲੁਟ ਗਈ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਕੌਣ ਹੈ ਔਰ ਕਿਸਕੇ ਸਤਾਣੇ ਸੇ ਐਸੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਦ੍ਵਾਰਪਾਲੋਂ ਨੇ ਬਿਨਤੀ ਕਰੀ ਕਿ ਬਰਜੁਖ ਸੌਦਾਗਰ ਕੀ ਬੇਟੀ ਦੋ ਚਾਰ ਪਾਈਓਂ ਪਰ ਮੁਰਦੇ ਔਰ ਘਾਇਲ ਲਾਈ ਹੈ ਅਰ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਕਹਿਤੀ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਸਲਾਮਤ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਮੁਝਕੋ ਅਪਨੇ ਸਾਮਨੇ ਬਲਵਾਵੇਂ ਤੋ ਮੈਂ ਅਪਨਾ ਦੁਖ ਨਿਵੇਦਨ ਕਰੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਉਸੇ ਬੁਲਵਾ ਲੀਆ ਔਰ ਸਮਾਚਾਰ ਪੂਛਾ ਤੋ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰਨਾਮ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਆਪ ਕੀ ਆਯੁਰ ਬਢੇ ਔਰ ਨਿਆਉਂ ਕਾ ਸੂਰਯ ਪ੍ਰਲਯ ਪ੍ਰਯੰਤ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਰਹੇ ਕਲ ਕੇ ਦਿਨ ਇਸ ਲੌਂਡੀ ਨੇ ਉਸ ਫ਼ਕੀਰ ਕਾ ਨਿਉਤਾ ਕੀਆ ਥਾ ਸੋ ਉਸਨੇ ਯਿਹ ਉਤਪਾਤ ਕੀਆ ਕਿ ਪਹਿਰ ਰਾਤ ਗਈ ਅਪਨੇ
