(੧੨੭)
ਪਿਆਸਾ ਹੈ ਉਸਕੋ ਪਿਲਾਉਂ ਤੂ ਭੀ ਮਾਨ ਲੇ ਉਸਨੇ ਕਹ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਸਮੇਂ ਹੂੰ ਜੋ ਤੁਮ ਚਾਹੋ ਸੋ ਕਰੋ ਵਹੀਂ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸ ਕੇ ਬਾਪ ਕੋ ਬੁਲਵਾ ਕਰ ਉਸ ਸੌਦਾਗਰ ਬਚੇ ਕਾ ਹਾਥ ਮੇਂ ਹਾਥ ਦੇਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸੇ ਅਪਨਾ ਬੇਟਾ ਸਮਝੋ ਉਸਨੇ ਉਸੀ ਸਮਯਬਿਆਹ ਕੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਅਪਨੀ ਬੇਟੀ ਕਾ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਬਿਵਾਹ ਕਰ ਦੀਆ ਦਸ ਦਿਨ ਪੀਛੇ ਵੁਹ ਮੋਹਰਾ ਉਸ ਲੜਕੀ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਜਾਤਾ ਰਹਾ ਵੁਹ ਰੋਨੇ ਪੀਟਨੇ ਲਗੀ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਉਸਕੋ ਸੰਤੋਖ ਦੇਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਤੇਰੇ ਪਤੀ ਕੋ ਇਤਨਾ ਧਨ ਰਤਨ ਦੀਆ ਹੈ ਕਿ ਵੁਹ ਸਾਤ ਪੀੜੀ ਤਕ ਕਾਮ ਆਵੇਗਾ ਇਤਨਾ ਕਿਉਂਕਰ ਬਿਲ-ਬਿਲਾਤੀ ਹੈਂ ਐਸੇ ਹੀ ਉਸਕੋ ਕਈ ਬਾਤੇਂ ਸਮਝਾ ਕਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੂਆ ਔਰ ਹੁਸਨਬਾਨੇ ਕੀ ਬਾਤਕੇ ਉਪਾਯਕੇ ਲੀਏ ਚਲਾ ਚਲਤੇ ਚਲਤੇ ਕਲੇਸ਼ ਸਹਿਤੇ ਸਹਿਤੇ ਬਹੁਤਦਿਨੋਂ ਮੇਂ ਕਿਸੀ ਨਦੀ ਕੇ ਤੀਰ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਵਹਾਂ ਏਕ ਬਹੁਤਬੜਾ ਮਹਿਲ ਪਾਦਸ਼ਾਹੋਂ ਕੇ ਯੋਗਯ ਦੇਖਪੜਾ ਉਸ ਕੇ ਦ੍ਵਾਰੇ ਪਰ ਇਹ ਮੋਟੇ ਅਖਰੋਂ ਸੇ ਲਖਾ ਦੇਖਾ ਕਿ ਭਲਾਈ ਕਰ ਔਰ ਸਮੁੰਦਰ ਮੈਂ ਡਾਲ ਹਾਤਮ ਉਸਕ ਪੜ੍ਹ ਕਰ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੁਆ ਔਰ ਪਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਬ ਮੇਰਾ ਮਨੋਰਥ ਸਿੱਧ ਹੋਵੇਗਾ ਆਗੇ ਭੀ ਹੁਆ ਹੈ ਤਬ ਬਹੁਤ ਸੋ ਮਨੁੱਖਯ ਮਹਿਲ ਸੇ ਐਸੇ ਨਿਕਲੇਕਿ ਵੁਹ ਹਾਤਮ ਕੋ ਭੀਤਰ ਲੇ ਗਏ ਵਹਾਂ ਪਰ ਜਾ ਕਰਕੇ ਵੁਹ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਬਢਾ ਸੌ ਬਰਸ ਕਾ ਤੇਜਸ੍ਵੀ ਮਨੁੱਖਯ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬੈਠਾ ਹੈ
