(੧੧)
ਬਿਛਾਯਾ ਔਰ ਜ਼ਰੀ ਬਾਫਤੇ ਕੇ ਪੜਦੇ ਕਲਾਬਤੂਨੀ ਡੋਰੀਏ ਕੇ ਦਰੋਂ ਪਰ ਬੰਧੇ ਥੇ ਔਰ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਏਕ ਗਰੀਬੀ ਸੁਨਹਿਰੀ ਰੁਪਹਿਰੀ ਬਿਨਾਂ ਕਟਕਾਂ ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਕੀ ਚੋਬੋਂ ਪਰ ਮੋਤੀਓਂ ਕੀ ਝਾਲਰ ਕਾ ਚਮਤਕਾਰ ਝਮਝਮਾਤਾ ਥਾ ਔਰ ਸੇਵਕ ਲੋਗ ਉੱਤਮ ਬਸਤ੍ਰ ਔਰ ਜੜਾਊ ਗਹਿਣੇ ਪਹਿਨੇ ਹੂਏ ਸਜੇ ਸਜਾਏ ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਕੇ ਰਤਨ ਜਟਤ ਆਫ਼ਤਾਬ ਚਿਲਮਚੀ ਲੇਕੇ ਹਾਥ ਧੁਲਵਾ ਖੜੇ ਹੋਕੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹਮਾਰੀ ਬੀਬੀ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪ ਕੁਛ ਭੋਜਨ ਕਰੇਂ ਯੇਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਵੁਹ ਛਲੀ ਭੋਜਨ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਔਰ ਉਸ ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਕੇ ਜੜਾਊ ਬਸਤ੍ਰੋਂ ਕੇ ਭਾਵ ਸੇ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਤਾ ਕਿ ਵਰਜੁਖ ਸੌਦਾਗਰ ਕੋਈ ਬਡਾ ਧਨਵਾਨ ਥਾ ਕਿ ਇਤਨੀ ਸੰਪਦਾ ਰਾਜੋਂ ਕੇ ਯੋਗਯ ਛੋਡ ਗਿਆ ਆਜ ਹੀ ਰਾਤ ਕੋ ਕਿਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਅਪਨੇ ਘਰ ਲੇਜਾਨਾ ਚਾਹੀਏ ਇਸੀ ਚਿੰਤਾ ਮੇਂ ਉਸ ਕੁਕਰਮੀ ਨੇ ਥੋੜਾ ਸਾ ਭੋਜਨ ਕਰ ਹਾਥ ਖੈਂਚ ਲੀਆ ਫਿਰ ਵੇਸੇਵਕ ਜੜਾਉ ਅਤਰਦਾਨ ਲੇ ਆਏ ਉਸ ਨੇ ਵੁਹ ਅਤਰ ਅਪਨੀ ਦੇਹੀ ਔਰ ਕਪੜੋਂ ਸੇ ਮਲਾ ਔਰ ਸਬ ਜੜਾਉ ਬਾਸਨੋਂ ਕੋ ਅਟਕਲਾ ਲੀਆ ਊਪਰ ਸੇ ਹੁਸਨਬਾਨੋ ਕੋ ਦੁਆਏਂ ਦੇਕਰ ਵਿਦਾ ਹੂਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਰਾਤ ਹੋਗਈ ਔਰ ਸਬ ਲੋਗ ਉਸ ਮਹਾਂ ਦੁਸ਼ਟ ਕੀ ਸੇਵਾ ਕੇ ਕਾਮ ਕਾਜ ਮੇਂ ਦਿਨ ਭਰ ਕੇ ਥਕੇ ਮਾਂਦੇ ਥੇ ਰਾਤ ਕੇ ਹੋਤੇ ਹੀ ਪੈਰ ਫੈਲਾ ਕੇ ਅਚੇਤ ਹੋ ਸੋਇ ਰਹੇ ਨਾ ਉਨ੍ਹੋਂ ਨੇ ਕੋਠੇ ਕੋ ਬੰਦ ਕੀਆ ਨਾ ਉਨ ਬਸਤ੍ਰੋਂ ਕੋ ਠਿਕਾਣੇ ਮੇਂ ਰੱਖਾ ਪਹਿਰ ਰਾਤ ਬੀਤੇ ਵੁਹ ਡਕੈਤ ਮਨੁਖ੍ਯ ਕੇ ਅਕਾਰ ਪੇਸਾਚ
