(੧੦੯)
ਮੇਂ ਡਾਲ ਦੇਨਾ ਚਾਹੀਏ ਉਨੋਂ ਨੇ ਹਜ਼ਾਰੋਂ ਮਨ ਲਕੜੀ ਏਕੱਤ੍ਰ ਕਰਕੇ ਆਗ ਲਗਾ ਦੀ ਜਬ ਉਸਕੀ ਲੋ ਆਕਾਸ਼ ਤਕ ਪਹੁੰਚੀ ਤਬ ਹਾਤਮ ਕੋ ਉਠਾ ਕਰਕੇ ਉਸ ਆਗ ਮੇਂ ਡਾਲ ਦੀਆ ਹਾਤਮ ਤੀਨ ਦਿਨ ਤਕ ਉਸੀ ਆਗ ਮੇਂ ਰਹਾ ਜਬ ਵੁਹ ਲਕੜੀਆਂ ਜਲ ਗਈਂ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨਿਕਲਾ ਤੋ ਉਸਕੇ ਕਪੜੇ ਕਾ ਏਕ ਧਾਗਾ ਭੀ ਨਾ ਜਲਾ ਥਾ ਵਹਾਂ ਸੇ ਏਕ ਓਰ ਚਲ ਦੀਆ ਥੋੜੀ ਹੀ ਦੂਰ ਗਿਆ ਹੋਗਾ ਕਿ ਪਰੀ ਜ਼ਾਦ ਸਭ ਓਰ ਸੇ ਦੌੜੇ ਔਰ ਪੂਛਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਇਸ ਸੁਰਤ ਕਾ ਏਕ ਮਨੁੱਖ ਆਯਾ ਥਾ ਉਸਕੋ ਜਲਾ ਕਰ ਹਮਨੇ ਖ਼ਾਕ ਕਰ ਦੀਆ ਅਬ ਤੂੰ ਆਯਾ ਹੈਂ ਕਿਆ ਤੁੰ ਵਹੀ ਹੈ ਕਿ ਦੂਸਰਾ ਉਪਜਾ ਹੈਂ ਸਚ ਕਹੁ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਰੇ ਮੂਰਖੋ ਜੋ ਆਗ ਮੇਂ ਪੜੇ ਸੋ ਕੈਸੇ ਜੀਤਾ ਬਚੇਗਾ ਫਿਰ ਉਨੋਂ ਨੇ ਹਾਤਮ ਕੋ ਏਕ ਭਾਰੀ ਪੱਥਰ ਕੇ ਨੀਚੇ ਤੀਨ ਦਿਨ ਤਕ ਦਬਾ ਰੱਖਾ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਨਿਕਾਲ ਕਰ ਔਰ ਟਾਂਗ ਸੇ ਪਕੜ ਕਰ ਐਸੇ ਬਲ ਸੇ ਫੈਂਕਾ ਕਿ ਵਹਾਂ ਸੇ ਅਠਾਰਹ ਕੋਸ ਕੇ ਫਾਸਲੇ ਪਰ ਏਕ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਮੇਂ ਜਾ ਪੜਾ ਔਰ ਉਸਕੋ ਏਕ ਸੰਸਾਰ ਨਿਗਲ ਗਿਆ ਇਸ ਚੋਟ ਸੇ ਵੁਹ ਐਸਾ ਅਚੇਤ ਥਾ ਕਿ ਯਿਹ ਨ ਸਮਝਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕਹਾਂ ਥਾ ਔਰ ਕਹਾਂ ਆਯਾ ਹੂੰ ਜਬ ਚੇਤ ਹੂਆ ਤਬ ਆਪ ਕੋ ਏਕ ਸੰਸਾਰ ਕੇ ਪੇਟ ਮੇਂ ਦੇਖਕਰ ਘਬਰਾਯਾ ਔਰ ਦੌੜ ਦੌੜ ਉਸਕੇ ਕਲੇਜੇ ਕੋ ਅਪਨੇ ਪਾਂਵ ਸੇ ਕੁਚਲਨੇ ਲਗਾ ਹਾਤਮ ਕੇ ਨ ਪਚਨੇ ਸੇ ਸੰਸਾਰ ਨੇ ਬਿਆਕੁਲ ਹੋਕਰ ਏਕ ਸੂਕੈ ਮੈਦਾਨ ਮੇਂ ਜਾਕਰ ਹਾਤਮ ਕੋ ਉਗਲ ਦੀਆ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਭੂਖਾ ਪਿਆਸਾ
