ਵਿਚ ਵੰਨ ਸਵੰਨੇ ਭੋਜਨ ਵੀ ਹਨ ਪਰ ਜੇ ਸਭ ਕੁਝ ਨਿਖੁੱਟ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਹੀ।
ਉਦੋਂ ਸ਼ੀਲਾ ਦੀ ਉਮਰ ਚੌਦਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਸੀ, ਤੇ ਉਸਦੀ ਭਾਬੀ ਕੋਈ ਅਠੱਤੀ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਅਧਖੜ ਤੀਵੀਂ ਸੀ ਪਰ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਕਈ ਗੁਣਾਂ ਵਡੀਆਂ ਲਗਦੀਆਂ ਸਨ। ਸ਼ੀਲਾ ਚੰਗੀ ਜਵਾਨ ਜਾਪਦੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਚੰਗੀ ਬੁੱਢੀ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਮਾਡਲ ਟਾਊਨ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਇਸਤਰੀ ਸ਼ੀਲਾ ਦੀ ਭਾਬੀ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ, "ਸ਼ੀਲਾ ਦੀ ਭਾਬੀ ਸ਼ੀਲਾ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਘਰ ਛੱਡ ਦੇ।" ਪਰ ਉਹ ਉਤਰ ਦੇਂਦੀ-
"ਨਹੀਂ ਬੀਬੀ, ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਵੀ ਦਿਲ ਭੁਲਿਆ ਰਹਿੰਦਾ।" ਪਰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਸ਼ੀਲਾ ਦੀ ਭਾਬੀ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਜਵਾਨ ਧੀ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਬੂਹੇ ਬਹਾਲ ਦੇਵੇ। "ਅਜ-ਕਲ ਜ਼ਮਾਨਾ ਬੜਾ ਖ਼ਰਾਬ ਹੈ" ਉਹ ਕਈ ਵਾਰੀ ਆਖਿਆ ਕਰਦੀ, "ਅੱਖ ਉਹਲੇ ਪਹਾੜ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ"। ਨਾਲੇ ਪਤੀ ਦੀ ਮੌਤ, ਬਚਿਆਂ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਭਾਰ ਨੇ, ਸ਼ੀਲਾ ਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਕਮਰ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਭਾਰ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਕੋਈ ਸਹਾਰਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਸ਼ੀਲਾ ਆਪਣੀ ਭਾਬੀ ਦੀ ਇਸ ਲੋੜ ਨੂੰ ਪੂਰਿਆਂ ਕਰੀ ਰਖਦੀ ਸੀ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕ ਬੋਝਲ ਪੰਡ ਵਾਂਗ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਆਂ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਆਣ ਪਈ ਸੀ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਜ਼ਿਦ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਧ ਕੇ ਰਖ ਦੇਵੇਗੀ। ਪਰ ਸ਼ੀਲਾ ਦੀ ਭਾਬੀ ਦੀ ਜ਼ਿਦ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜ਼ਰੂਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਭਾਂਜ ਦੇਵੇਗੀ।
੨੯.
