ਮੰਗਾਵਾਂ ਸਰ।'
ਸੋਚਾਂ 'ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਵਿਜੈ ਕਮਰੇ ਦੀ ਚਾਬੀ ਲੈ ਦੱਸੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਮੁੰਬਈ, ਲੰਡਨ, ਨਿਊਯਾਰਕ, ਹਿਊਸਟਨ, ਉਹ ਲੰਬੇ ਹਵਾਈ ਸਫ਼ਰ ਤੋਂ ਥੱਕਿਆ ਆਇਆ ਸੀ। ਕਮਰੇ 'ਚ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੀ ਕੱਪੜੇ ਤੇ ਬੂਟ ਉਤਾਰੇ, ਵਾਸ਼-ਰੂਮ ਗਿਆ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਭਰੇ ਟੱਬ ਵਿੱਚ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਟਾਇਮ ਲਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਇਆ।
ਹੁਣ ਉਹ ਤਰੋ-ਤਾਜ਼ਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਕਮਰੇ 'ਚ ਬੈਠਾ ਪੂਰਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ, ਜੋ ਚਾਰ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਛੱਡਿਆ ਸੀ, ਯਾਦ ਆਇਆ, 'ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਇੱਕ ਸਾਧਾਰਨ ਜਿਹਾ ਘਰ, ਜਿਸ 'ਚ ਹਰੇਕ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਤੰਗੀ ਹੀ ਰਹੀ ਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਹੈ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਗੱਡੀ ਬੱਸ ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਕਿਵੇਂ ਰੁੜ੍ਹ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਰੁੜ੍ਹਦਾ ਰੱਖਣ ਲਈ, ਵਕਤ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਲਾਈ ਜਾ ਰਹੇ ਬੇਬੇ ਤੇ ਬਾਪੂ ਯਾਦ ਆਏ। 'ਕੱਲਾ ਸਾਡਾ ਘਰ ਕੀ, ਕੁੱਝ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਪਿੰਡ 'ਚ ਸਭ ਦਾ ਇਹੋ ਹਾਲ ਹੈ। ਥੁੜਾਂ ਨਾਲ ਖਹਿੰਦੇ, ਤੰਗੀਆਂ ਹੰਢਾਉਂਦੇ, ਘਰ-ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਦਾ ਬੋਝ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦੇ ਲੋਕ। ਬਾਪੂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਘਰ ਤੋਂ ਖੇਤ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਰਿਹਾ। ਉਸਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਤੀਰਥ, ਵਿਸਾਖੀ ਮੌਕੇ ਦਮਦਮਾ ਸਾਹਿਬ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਕੇ ਆਉਣਾ। ਉਸਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸ਼ੌਕ, ਜੋਗੀਪੀਰ ਦੀ ਬਲਿੰਦ 'ਤੇ ਲੱਗਦੇ ਮੇਲੇ 'ਚ 'ਖਾੜਾ ਸੁਣਨਾ। ਆਪਣੀ ਐਡੀ ਕੁ ਸੀਮਤ ਦੁਨੀਆਂ 'ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਦਾ।'
ਇਸ ਵੱਡੇ ਹੋਟਲ ਦੇ ਕਮਰੇ 'ਚ ਬੈਠਾ ਵਿਜੈ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ, 'ਮੈਂ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਡਾਨ ਨਹੀਂ ਭਰੀ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਉਡਾਨ ਭਰ ਲਈ ਹੈ। ਵਰਨਾ ਕਿੱਥੇ ਸਾਡਾ ਉਹ ਪਿੰਡ, ਉਹ ਇਲਾਕਾ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਅਮਰੀਕਾ। ਕੀ ਇਹ ਮੇਰੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਹੈ ਜਾਂ ਬਾਪੂ ਦੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ ਫਲ ਲੱਗਾ ਹੈ?' ਸੋਚਦਾ-ਸੋਚਦਾ ਮੁਲਾਇਮ ਗੱਦੇਦਾਰ ਬੈਂਡ ਉੱਪਰ ਲੰਮਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਕਦ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ, ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ।
ਤਿੰਨ ਵਜੇ ਹੋਟਲ ਦੀ ਸ਼ਿਫਟ ਬਦਲੀ ਹੋਈ। ਸਵਾਗਤੀ-ਕਾਊਂਟਰ ਉੱਪਰ, ਮੈਰੀ ਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ, ਦੋ ਨਵੀਆਂ ਲੜਕੀਆਂ ਡਿਊਟੀ 'ਤੇ ਆ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸਨ। ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸ਼ਿਫਟ ਨੇ ਹੋਰ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ, ਮੈਰੀ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਰੂਮ ਨੰ. 102 ਵਿੱਚ ਇੰਡੀਆ ਤੋਂ ਨਵੇਂ ਗੈਸਟ ਨੇ ਚੈੱਕ-ਇਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇੰਡੀਆ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣਦੇ ਸਾਰ ਮੈਰੀ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਟੁਣਕਾ ਜਿਹਾ ਵੱਜਿਆ।
ਕੁੱਝ ਚਿਰ ਤੋਂ ਮੈਰੀ ਨੂੰ ਇੰਡੀਆ ਨਾਲ ਖ਼ਾਸ ਲਗਾਅ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
12/ਰੇਤ ਦੇ ਘਰ
