ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਯਾਦਾਂ
ਭੁਚਾਲ ਕੋਇਟਾ
ਮਈ ਉਨੀਂ ਸੌ ਪੈਂਤੀ ਦੀ ਰਾਤ ਤ੍ਹੀਵੀਂ,
ਸੁਤਾ ਨਾਲ ਸੀ ਅਮਨ ਅਮਾਨ ਕੋਇਟਾ।
ਕੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਗ ਉਤੇ,
ਸੁਭਾ ਰਹੂ ਨਾ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਕੋਇਟਾ।
ਤਾਰੇ ਕੰਬਦੇ ਸੀ ਥਰ ਥਰ ਅੰਬਰਾਂ ਤੇ,
ਡਿਠਾ ਜਿਨਾਂ ਨੇ ਹੁੰਦਾ ਵਿਰਾਨ ਕੋਇਟਾ।
ਸੂਰਜ ਵੇਖ ਹੱਕਾ ਬੱਕਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ,
ਸੁਭਾ ਸ਼ਹਿਰ ਬਨਿਆ ਕਬਰਸਤਾਨ ਕੋਇਟਾ।
ਮੇਲ ਗੇਲ ਸੁਤਾ ਮਹਿੰਦੀ ਲਾ ਕਿਧਰੇ,
ਕਿਧਰੇ ਗੌਂਕੇ ਮਾਤਾ ਸੁਹਾਗ, ਸੁਤੀ।
ਸੁਰਮਾਂ ਦੇਓਰ ਨੂੰ ਪਾ ਭਰਜਾਈ ਕਿਧਰੇ,
ਕਿਧਰੇ ਗੁੰਦ ਕੇ ਭੈਨ ਸੀ ਵਾਗ ਸੁਤੀ।
ਸੁਭਾ ਲਾਵਾਂ ਦੀ, ਖੁਸ਼ੀ 'ਚ ਖਿੜੀ ਜੋੜੀ,
ਕਿਧਰੇ ਲਾਕੇ ਹਿਰਸ ਦਾ ਬਾਗ ਸੁਤੀ।
ਸੁਤੀ ਸੌਂ ਗਈ ਜੰਝ ਵਿਆਹੁਨ ਆਈ,
ਐਸੀ ਸੁਤੀ ਕਿ ਨਾ ਆਈ ਜਾਗ ਸੁਤੀ।
૫૫
