ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਯਾਦਾਂ
ਮੌਤ ਦੀ ਖੁਲੀ ਵਾਦੀ ਅੰਦਰ।
ਸ਼ਾਂਤ ਭਰੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਅੰਦਰ।
ਚੈਨ ਲਵਾਂਗੇ ਘੂਕ ਸਵਾਂਗੇ।
ਦੋ ਤੋਂ ਹੋਕੇ ਇਕ ਰਵਾਂਗੇ।
ਏਥੇ ਛਡ ਏਥੋਂ ਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ।
ਤੋੜ ਨਿਭਨਗੀਆਂ ਅਗੇ ਕਸਮਾਂ।
ਏਹ ਸੁਨਕੇ ਬੀਨਾ ਸਿਰ ਚਾਇਆ।
ਠੁਮਨੇ ਦੇਕੇ ਦਿਲ ਖਲਵਾਇਆ।
ਕਹਿਨ ਲਗੀ ‘ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਹੈ ਡਰਨਾ।
ਮਰਨੇ ਨੂੰ ਸਮਝਾਂ ਕਿਉਂ ਮਰਨਾ।
ਨਾਲ ਜਦੋਂ ਹੈ ਪ੍ਰੀਤਮ ਰਹਿਣਾ।
ਮੌਤ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਲਗਦੀ ਗਹਿਣਾ।
ਨਾਲ ਜਦੋਂ ਹੈ ਦਿਲ ਦਾ ਵਾਲੀ।
ਮੌਤ ਹੈ ਮੇਰੀ ਸੈਰ, ਨਿਰਾਲੀ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਅਖੀਆਂ ਦਾ ਚਾਨਣ।
ਮੌਤ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਰੰਗ ਮਾਨਣ।'
ਚਾਰ ਹੋਈਆਂ ਤਦ ਅਖੀਆਂ ਗਿਲੀਆਂ।
ਵਾਰ ਅਖੀਰੀ ਬੁਲੀਆਂ ਮਿਲੀਆਂ।
ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਗਲ ਵਿਚ ਲੈਂਦੇ।
'ਜੋਤਿਨ’ ‘ਬੀਨਾ’ ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਿੰਦੇ।
ਸਦਾ ਲਈ ਦੋਵੇਂ, ਚੁਪ ਹੋਏ।
ਢਾਹਾਂ ਮਾਰ ਜਵਾਨੀ ਰੋਏ।
੨੦
