ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਚੁੱਕ ਚੁੱਕ ਉਹ ਹੰਝੂ ਬੇ-ਦੋਸ਼ਿਆਂ ਦੇ,
ਹੀਰੇ ਜਾਣ ਕਲਗ਼ੀ ਉੱਤੇ ਲਾਂਵਦਾ ਸੀ ।
ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਸੱਤੇ ਬੇ-ਦੋਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ,
ਚੁੰਮ ਪੁੱਤਰਾਂ ਵਾਂਗ ਜਗਾਂਵਦਾ ਸੀ ।
ਵੇਖ ਵੇਖ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੰਡਿਆਂ ਨੂੰ,
ਨੈਣਾਂ ਵਿਚੋਂ ਉਹ ਹੰਝੂ ਵਗਾਂਵਦਾ ਸੀ ।
ਐਪਰ ਵਾਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ,
ਓਹੋ ਬੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮੁਸਕਾਂਵਦਾ ਸੀ ।
ਚਪੇ ਚਪੇ ਤੇ ਤੇਹ ਮਜ਼ਲੂਮ ਦੀ ਨੂੰ,
ਹੰਝੂ ਉਹਦੇ ਬੁਝਾ ਨਾ ਮੁੱਕਦੇ ਸੀ।
ਐਪਰ ਆਪਣੇ ਬਾਲ ਜੁਝਾਰ ਖ਼ਾਤਰ,
ਪਾਣੀ ਚੜ੍ਹੇ ਤਲਾਵਾਂ ਦੇ ਸੁੱਕਦੇ ਸੀ ।
ਖੜਕ ਖੜਕ ਕੇ ਉਦ੍ਹੇ ਨਗਾਰਿਆਂ ਨੇ,
ਮਿਠੀ ਨੀਂਦਰੇ ਜ਼ੁਲਮ ਸੁਵਾ ਦਿੱਤਾ।
ਫੇਰ ਉਹਦੇ ਪਿਆਰ ਹਲੂਣਿਆਂ ਨੇ,
ਦਇਆ ਧਰਮ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਜਗਾ ਦਿਤਾ।
ਉਦ੍ਹੀ ਅਣਖ ਤੇ ਦਯਾ ਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨੇ,
ਲਖਾਂ ਮੋਇਆਂ ਨੂੰ ਜੀਣ ਸਿਖਾ ਦਿਤਾ।
ਉਦ੍ਹੇ ਨੂਰ ਦੀ ਇਕੋ ਇਕ ਰਿਸ਼ਮ ਨੇ ਹੀ,
ਸੁੱਕੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਫੇਰ ਖਿੜਾ ਦਿੱਤਾ।
ਜਿਹੜੀ ਜੰਗ ਦੇ ਵਿਚ ਵੀ ਮੁੱਕਦੀ ਨਾ,
ਉਹਦੀ ਦਯਾ ਅਨੋਖੜੇ ਮੁੱਲ ਦੀ ਸੀ ।
- ੮੧ -
