ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਡੁੱਬ ਜਾਸੀ ਉਹ ਜੀਵਣ-ਨਈਆ,
ਚਹੁ-ਤੇਗ ਜਿਨੂੰ ਨਹੀਂ ਖੇਣਾ ।
ਡੁੱਬ ਜਾਣਾ ਮਝੀਆਂ ਨੂੰ ਮੇਣ੍ਹਾ
ਭੱਜ ਜਾਣਾ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਮੇਣ੍ਹਾ ।
ਮੇਰੀ ਬੋਟੀ ਬੋਟੀ ਜਦ ਤਕ,
ਤੇਗ਼ਾਂ ਉਤੇ ਨਾਚ ਨ ਨੱਚੇ ।
ਮੇਰੀ ਰਤ ਦੇ ਅੰਤਮ ਤੁਪਕੇ,
ਜਦ ਤੱਕ ਭੌਂਤੇ ਪੈ ਨ ਰੱਚੇ ।
ਓਦੋਂ ਤੱਕ ਓਏ ਸ਼ੇਰ ਜਵਾਨੋਂ !
ਸਾਹ ਸੁਖੀ ਕੋਈ ਆ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਓਦੋਂ ਤੱਕ ਤੇ ਇਸ ਗੜ੍ਹੀ ਚੋਂ,
ਕਦੇ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਸਿੰਘ ਨਿਰਾਸੇ ਜਿਹੇ ਤਦ ਹੋ ਕੇ,
ਪੇ ਗਏ ਸੋਚਾਂ ਅੰਦਰ ਸਾਰੇ ।
"ਬੁਝਣੋਂ ਸ਼ਮਾਂ ਬਚਾਈਏ ਕੀਕੂੰ,"
ਸੋਚਣ ਪਏ ਪਤੰਗ ਵਿਚਾਰੇ ।
ਦਯਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਦਿਲ ਕੁਝ ਆਯਾ,
ਨੈਣਾਂ ਵਿਚੋਂ ਉਹ ਮੁਸਕਾਇਆ ।
ਚਾਰ ਸਿੰਘਾਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਮਿਲਾਕੇ,
ਉਸ ਦਾਤੇ ਦੇ ਸਾਹਵੇਂ ਆਇਆ ।
ਗਰਜ ਕਿਹਾ ਉਸ "ਸੁਣੋਂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ,
ਤਦ ਸੀ ਹਰ ਸਿਖ ਤਰਲੇ ਪਾਂਦਾ ।
- ੫੭ -
