ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਜੋ ਲਾਲ ਵਿਲਕਦੇ ਤੇਰੇ ਨੂੰ,
ਕਦੀ ਮਿੱਠੀ ਨੀਂਦ ਸੁਲਾਉਂਦੀ ਨਹੀਂ।
ਇਹ ਸਭ ਕਈ ਤੇਰੀ ਏ,
ਏਹ ਕੋਠੀਆਂ ਤੂੰ ਹੀ ਪਾਈਆਂ ਨੇ।
ਪਰ ਹਿੱਸੇ ਤੇਰੀਆਂ ਚੁੱਪਾਂ ਦੇ,
ਇਹ ਕੱਚੀਆਂ ਕੁੱਲੀਆਂ ਆਈਆਂ ਨੇ।
ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਖਾਣੇ ਤੇਰੇ ਨੇ,
ਏਹ ਕਾਰਾਂ ਤੂੰ ਚਲਾਈਆਂ ਨੇ।
ਹਾਲੀ ਵੀ ਭੁੱਖਾ ਮਰਦਾ ਏਂ,
ਏਹ ਤੇਰੀਆਂ ਬੇਪਰਵਾਹੀਆਂ ਨੇ?
ਓਇ ਭੋਲਿਆ! ਇਹ ਤੇ ਸੋਚ ਸਹੀ,
ਤੂੰ ਕਾਰ ਕਰੇ ਜਾਂ ਮਰ ਮਰ ਕੇ।
ਫਿਰ ਤੇਰਾ ਏਹ ਵੀ ਹੱਕ ਨਹੀਂ,
ਤੂੰ ਖਾਵੇਂ ਵੀ ਢਿਡ ਭਰ ਭਰ ਕੇ।
ਤੇਰੇ ਘਰ ਛਾਹ ਦਾ ਘੁੱਟ ਨਹੀਂ,
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਦੀ ਗੰਗਾ ਏ।
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਭੁੱਖੇ ਮਰ ਜਾਣਾ,
ਨਿਤ ਸਿਸਕਣ ਨਾਲੋਂ ਚੰਗਾ ਏ।
-੧੨੬-
