ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਕੀ ਆਖੇਂ ਦਰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਚਿਠੀਆਂ,
ਦੋ ਹੰਝੂ ਸਨ ਸਿੱਟੇ।
ਸੂਰਜ ਤਰਸ ਤੱਤੀ ਤੇ ਖਾ ਕੇ,
ਜਾ ਚੰਨੇ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ।
ਪਰ ਮਸਿਆ ਨੀ ਤੇਰੀ ਅੜੀਏ,
ਚਿਰਾਂ ਪਿਛੋਂ ਸੀ ਆਈ।
ਮੈਂ ਨਾ ਚੰਨ ਕਦੀ ਵੀ ਡਿੱਠਾ,
ਐਸੀ ਮਸਿਆ ਛਾਈ।
ਰੋ ਰੋ ਮੇਰੇ ਅਥਰੂ ਮੁਕ ਗਏ,
ਰਹਿ ਗਏ ਨੇ ਬਸ ਦੋਵੇਂ।
ਉਹ ਵੀ ਕਾਹਨੂੰ ਮੈ ਬੇਸੁਧ ਤੋਂ,
ਭਾਗਾਂ ਭਰੀਏ ਖ੍ਹੋਵੇਂ।
ਘਾ ਤੇ ਡਿਗ ਕੇ ਮਤ ਏਹ ਚਿਠੀਆਂ,
ਤ੍ਰੇੇੇਲ ਅੰਦਰ ਲੁਕ ਜਾਵਣ।
ਰਾਜ-ਹੰਸ ਸਮਝਕੇ ਮੋਤੀ,
ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਜਾਵਣ।
ਅੱਖੀਆਂ ਵਿਚ ਦਸ ਕੀ ਰਹਿ ਜਾਸੀ,
ਨੀ! ਡਲਕ੍ਹਾਵਣ ਖਾਤਰ
ਜੇ ਮਿਲਿਆ ਪੱਲੇ ਕੀ ਹੋਸੀ,
ਭੇਟ ਚੜਾਵਣ ਖਾਤਰ।
ਦਸੀਂ ਵੇ ਪੁੰਨਿਆਂ ਦੇ ਚੰਨਾ!
ਦਸ ਮਾਹੀ ਦੀਆਂ ਠ੍ਹਾਰਾਂ।
-੧੧੫-
