ਇਲਾਨਾ ਕੋਸਿਨਜ਼ਾਨਾ ਤੋਂ ਵਿਦਾ ਲਈ, ਪਲਾਕੀ ਮਾਰ, ਘੋੜੇ ਉਤੇ ਜਾ ਚੜ੍ਹਿਆ ਤੇ ਚਲ ਪਿਆ। ਵਾਟ ਲੰਮੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਪੈਲੀਆਂ ਤੇ ਸਰਹੱਦਾਂ ਪਾਰ ਕਰਦਾ, ਦਰਿਆ ਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਲਾਂਭੇ ਛਡਦਾ, ਅਟਕਿਆਂ ਬਿਨਾਂ, ਘੋੜਾ ਦਬੱਲੀ ਗਿਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਤਿੰਨ -ਨਾਵੇਂ ਸਮੁੰਦਰ ਤੇ ਤਿੰਨ-ਨਾਵੇਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਏਡੀ ਸ਼ਾਨਾਂ ਵਾਲੀ ਜ਼ਾਰਸ਼ਾਹੀ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਜਿਹੋ ਜਿਹੀ ਉਹਨੇ ਅਗੇ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖੀ, ਜਿਥੋਂ ਜਿਹੇ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਸੁਹਜ ਦੀ ਰੀਸ ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਓਥੇ ਨਾ ਕੋਈ ਸੁੱਕੀ ਟਾਹਣੀ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਕੋਈ ਘਾਹ ਦੀ ਝਵੀਂ ਹੋਈ ਤਿੜ। ਸਾਰੇ ਹੀ ਬੂਟੇ ਛੇਤੀ ਉਗਦੇ, ਭਰ ਕੇ ਖਿੜਦੇ ਤੇ ਚੋਖੇ ਫਲਦੇ ਸਨ।
ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਨੇ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਚੱਕਰ ਲਾਇਆ ਤੇ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਉਹਨੇ ਵੇਖਿਆ, ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਬਾਗ਼-ਬਾਗ਼ ਹੋ ਗਿਆ। ਟੁਰਦਿਆਂ-ਟੁਰਦਿਆਂ ਉਹ ਦੋ ਚਟਾਨਾਂ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੋ ਚਸ਼ਮੇ ਫੁਟ ਰਹੇ ਸਨ।
"ਇਹੀਓ ਹੋਣੈ ਮੁਰਦਾ ਤੇ ਜਿਉਂਦਾ ਪਾਣੀ, ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, ਤੇ ਪਕ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਹਨੇ ਇਕ ਤਿਤਲੀ ਫੜੀ, ਉਹਦੇ ਟੋਟੇ ਕਰ ਦਿਤੇ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਇਕ ਚਸ਼ਮੇ ਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਡੋਬਿਆ! ਟੋਟੇ ਇਕਦਮ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਏ ਤੇ ਤਿਤਲੀ ਫੇਰ ਸਬੂਤੀ ਹੋ ਗਈ, ਤੇ ਫੇਰ ਜਦੋਂ ਉਹਨੇ ਉਹਨੂੰ ਦੂਜੇ ਚਸ਼ਮੇ ਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਡੋਬਿਆ, ਉਹ ਜਿਉਂ ਪਈ।
ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਹੱਦ ਨਾ ਰਹੀ। ਉਹਨੇ ਚਸ਼ਮਿਆਂ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਚਮੜੇ ਦੀਆਂ ਦੋ ਮਸ਼ਕਾਂ ਭਰ ਲਈਆਂ ਤੇ ਘਰ ਵਲ ਚਲ ਪਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਅਜੇ ਜ਼ਾਰਸ਼ਾਹੀ ਦੀ ਸਰਹੱਦ ਉੱਤੇ ਅਪੜਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਦਰਖ਼ਤ ਇੰਜ ਕਿੜ-ਕਿੜ ਤੇ ਕੜ-ਕੜ ਕਰਨ ਲਗ ਪਏ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਹਨੇਰੀ -ਤੁਫ਼ਾਨ ਵੇਲੇ ਕਰਦੇ ਨੇ, ਅਸਮਾਨ ਉਤੇ ਹਨੇਰਾ ਛਾ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ, ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਪੂਛ ਹਿਲਾਂਦਾ, ਦੱਸਾਂ ਸਿਰਾਂ ਵਾਲਾ ਇਕ ਅਜਗਰ ਉਠ ਖਲੋਤਾ।
ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਨੇ ਇਕ ਹਥ ਵਿਚ ਗੁਰਜ਼ ਫੜ ਲਿਆ ਤੇ ਇਕ ਹਥ ਵਿਚ ਖੰਡਾ, ਤੇ ਜਦੋਂ ਅਜਗਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਇਕ ਧੌਣ ਉਹਦੇ ਵਲ ਲਮਕਾਈ, ਉਹਨੇ ਸਿਰ ਉਤੇ ਗੁਰਜ਼ ਦੇ ਮਾਰਿਆ ਤੇ ਖੰਡੇ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਲਾਹ ਕੇ ਰਖ ਦਿਤਾ। ਦੂਜੇ ਸਿਰ ਦਾ ਵੀ ਉਹਨੇ ਇਹੀਓ ਹਾਲ ਕੀਤਾ ਤੇ ਤੀਜੇ ਸਿਰ ਦੇ ਵੀ। ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿ ਉਹਦਾ ਅੰਤ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ, ਅਜਗਰ ਉਪਰ ਅਸਮਾਨ ਵਿਚ ਗਿਆ। ਪਰ ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਦਾ ਘੋੜਾ ਉਡ ਉਹਦੇ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਉਪਰ ਜਾ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੇ ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਨੇ ਅਜਗਰ ਦੇ ਦੱਸੇ ਦੇ ਦੱਸੇ ਸਿਰ ਲਾਹ ਛਡੇ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਭੁੰਜੇ ਪਟਕਾ ਮਾਰਿਆ।
ਫੇਰ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਰੋਕ ਤੋਂ ਘੋੜਾ ਦੁੜਾਂਦਾ ਆਇਆ ਤੇ ਇਲਾਨਾ ਕੋਸਿਨਜ਼ਾਨਾ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਪਿਆ ।ਉਹ ਸਖ਼ਤ ਲੜਾਈ ਤੇ ਲੰਮੇ ਸਫ਼ਰ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਆਰਾਮ ਲਈ ਲੇਟ ਗਿਆ ਤੇ ਇਲਾਨਾ ਕੋਸਿਨਜ਼ਾਨਾ ਨੇ ਉਹਦੀਆਂ ਲਿਆਂਦੀਆਂ ਦੋਵਾਂ ਮਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਆਪਣੇ ਵਲੋਂ ਦੋ ਮਸ਼ਕਾਂ ਰਖ ਦਿਤੀਆਂ ਜਿਨਾਂ ਵਿਚ ਆਮ ਪਾਣੀ ਸੀ। ਬੇ-ਸ਼ਕ ਹੀ ਨਿਆਜ਼-ਬੋ ਫ਼ੇਤ-ਫ਼ਰੂਮੋਸ ਦੇ ਦਮਾਗ਼ ਵਿਚ ਇਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਇਹ ਖ਼ਿਆਲ ਨਾ ਆਇਆ ਕਿ ਇਲਾਨਾ ਕੋਸਿਨਜ਼ਾਨਾ, ਜਿਨ੍ਹੇ ਕਿੰਨੀ ਹੀ ਵਾਰੀ ਉਹਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਕੋਈ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਚੰਗਾ ਆਰਾਮ ਕੀਤਾ, ਘੋੜਾ ਪੀੜਿਆ ਤੇ ਘਰ ਵਲ ਹੋ ਪਿਆ।
ਜਦੋਂ ਕਲੋਆਂਤਸਾ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਵੇਖਿਆ, ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਕਾਲੀ ਪੈ ਗਈ ਤੇ ਉਹਦਾ ਦਿਲ
ਦਿਲ ਵਿੱਸ ਨਾਲ
੧੧੪
