ਆਉਂਦੀ ਜਾਂਦੀ ਰਹਾਂ ਵਾਚਦੀ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਗੂੜ੍ਹੇ ਨੈਣਾ ਦੇ ਨਾਲ
ਤੇਰਾ ਵੀ ਮੇਰਾ ਦਿਓਰਾ ਇਕ ਮਨ
ਕੋਈ ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ ਦੋ
ਕੰਡਾ ਧਰ ਕੇ ਤੋਲ ਲੈ
ਕੋਈ ਹਵਾ ਬਰਾਬਰ ਹੋ
ਦਿਓਰ ਦੇ ਮਿਠੜੇ ਬੋਲ ਭਾਬੀ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਤੇ ਆਤਮਕ ਰੰਜ ਪ੍ਰਦਾਨ
ਕਰਦੇ ਹਨ:
ਤੇਰਾ ਵੀ ਬੋਲਿਆ ਦਿਓਰਾ ਇਉਂ ਲੱਗੇ
ਜਿਉਂ ਸ਼ਰਬਤ ਦਾ ਘੁੱਟ
ਇਕ ਭਰੇਂਦੀ ਦੋ ਭਰਾਂ ਵੇ ਦਿਓਰਾ
ਮੇਰੇ ਟੁੱਟਣ ਸਰੀਰੀਂ ਦੁੱਖ
ਜਾਦੀ
ਚਾਲੀ ਪੰਜਾਹ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹਨ ਓਦੋਂ ਬਰਾਤਾਂ, ਰਥਾਂ,
ਬੈਲ ਗਡੀਆਂ, ਘੋੜੀਆਂ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ’ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਆਹੁਣ
ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਪੂਰੇ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਬਰਾਤ ਨੇ ਠਹਿਰਨਾ। ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ
ਗਹਿਮਾ ਗਹਿਮੀ ਹੋ ਜਾਣੀ। ਆਮ ਤੌਰ `ਤੇ ਬਰਾਤ ਆਥਣ ਸਮੇਂ ਹੀ ਢੁੱਕਦੀ
ਸੀ। ਅਜ ਕਲ੍ਹ ਵਾਂਗ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਬਰਾਤ ਨਾਲ਼ ਲਿਜਾਣ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਨਹੀਂ
ਸੀ। ਬਰਾਤ ਦੇ ਢੁਕਾਅ ’ਤੇ ਕੁੜਮਾਂ ਤੇ ਮਾਮਿਆਂ ਦੀ ਮਿਲਣੀ ਕਰਵਾਉਣ
ਉਪਰੰਤ ਜੰਨ ਅਥਵਾ ਬਰਾਤ ਦਾ ਉਤਾਰਾ ਜੰਨ-ਘਰ ਜਾਂ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਵਿਚ
ਕਰਵਾਇਆ ਜਾਂਦਾ। ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਜਿਸ ਨੂੰ "ਕੁਆਰੀ ਰੋਟੀ ਜਾਂ
'ਮਿੱਠੀ ਰੋਟੀ’ ਆਖਦੇ ਸਨ ਘਿਓ ਬੂਰੇ ਜਾਂ ਚੌਲ਼ ਸ਼ੱਕਰ ਨਾਲ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ।
'ਮਿੱਠੀ ਰੋਟੀ’ ਵੇਲੇ ਲਾੜਾ ਬਰਾਤ ਨਾਲ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦਾ, ਉਸ ਦੀ
ਉਸ ਦੀ ਡੇਰੇ ਭੇਜੀ ਜਾਂਦੀ। ਗੈਸਾਂ ਅਤੇ ਲਾਲਟੈਣਾਂ ਦੇ ਚਾਨਣ ਵਿਚ ਬਰਾਤੀ
ਧਰਤੀ ਤੇ ਵਛਾਏ ‘ਕੋਰਿਆਂ 'ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਰੋਟੀ ਛਕਦੇ। ਏਧਰ ਜਨਾਨੀਆਂ ਨੇ
ਰਾਤ ਦਾ ਸੁਆਗਤ ਹੇਅਰਿਆਂ ਤੇ ਸਿਠਣੀਆਂ ਨਾਲ ਕਰਨਾ- ਕੁੜਮ ਤੇ
ਬਰਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿੱਠੇ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਸਲੂਣੇ ਹੇਅਰੇ ਦੇ ਕੇ ਕੋਈ ਸਮਾਂ ਬੰਨ੍ਹ
ਦੇਣਾ-ਪਹਿਲੇ ਹੇਅਰੇ ਵਿਚ ਸੁਆਗਤੀ ਬੋਲ ਬੋਲਣੇ:
ਮਹਿੰਦੀ ਸ਼ਗਨਾਂ ਦੀ/157
