ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਇਹਨੇ ਆਦਮ-ਜ਼ਾਤ ਦੀ, ਆ ਸ਼ਕਲ ਸੁਆਰੀ।
ਲਾਈ ਸੇਵ-ਸਮੁੰਦ ਵਿਚ, ਅਣਥਕਵੀਂ ਤਾਰੀ।
ਜੀਵਣ ਦੇਂਦੀ ਜਗਤ ਨੂੰ, ਖੁਦ ਮਮਤਾ ਮਾਰੀ।
ਚੜ੍ਹਦੀ ਇਹਦੇ ਨਾਲ ਹੀ, ਸਾਹਿੱਤ-ਸਵਾਰੀ।
ਮਹਿਕੇ ਮਹਿਕ ਸੰਗੀਤ ਦੀ, ਇਸ ਨਾਲ ਨਿਆਰੀ।
ਸਮਝੋ ਜੀਂਦੀ ਜਾਗਦੀ, ਹੈ ਚਿਤਰਕਾਰੀ।
ਹਾਥੀ ਬਾਝ ਅੰਬਾਰੀਓਂ ਤੇ ਨਰ ਬਿਨ ਨਾਰੀ,
ਕਦੇ ਨ ਸੋਹੰਦੇ ਰੂਪ ਜੀ, ਗਲ ਸਾਫ ਨਿਤਾਰੀ।
ਸੱਚ ਕਿਹਾ ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ, "ਹੈ ਮੋਖ ਦੁਆਰੀ"।
ਨਾਲ ਨਿਭੀ ਇਨਸਾਨ ਦੇ, ਦੁਖ ਜਰਦੀ ਆਈ।
ਬਹੁਤੀ ਦੱਸੀ ਏਸ ਨੇ, ਹੀ ਮਾਨੁਖਤਾਈ।
ਤਾਂ ਵੀ ਗ਼ਰਜ਼ੀ ਬੰਦਿਆਂ, ਦੁਖਾਂ ਵਿਚ ਪਾਈ।
ਸਤੀ ਕਰਾ ਕੇ ਮਰਦ ਨੇ, ਇਹ ਸੁੰਦਰਤਾਈ,
ਪਾਈ ਖ਼ੂਬ ਜਹਾਨ ਵਿਚ, ਇਖ਼ਲਾਕ ਦੁਹਾਈ।
ਉੱਘੜ ਆਈ ਮਰਦ ਦੀ, ਕੁਲ ਕੋਮਲਤਾਈ।
ਅਬਲਾ ਅਬਲਾ ਆਖ ਕੇ, ਸੰਧਿਆ ਸੂ ਪਾਈ।
ਬਣ ਬੈਠਾ ਬਲਵੰਤ ਹੈ, ਨਾਰੋਂ ਡਰ ਭਾਈ।
ਬਾਵੇ ਸਾਧੂ ਸੰਤ ਸਭ, ਭੁੱਲੇ ਭਲਿਆਈ।
ਗੌਂਦੇ ਨਾਰ ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ, ਖ਼ੁਦ ਨਾਰ ਭੁਲਾਈ।
੯੨.
