ਸੀਬੋ ਟੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਓਹਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਓਹਦੇ ਪੈਰ ਕਿੱਧਰ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਹੋਰ ਡੂੰਘੇਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਿਚ ਲਹਿ ਗਈ। ਅਰਮਾਨਾਂ ਦੇ ਝੱਖੜ ਨੇ ਇਕ ਖਾਸ ਦਿਹਾੜਾ ਉਡਾ ਕੇ ਏਓਂ ਅਗੇ ਲਿਆ ਖਲ੍ਹਿਆਰਿਆ:–
ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੂ ਦੇ ਘਰ ਗਈ ਤੇ ਵਾਜ ਦਿਤੀ– "ਪ੍ਰੀਤੂ!" "ਉਹ ਘਰ ਨਹੀਂ ਏਂ, ਬਾਹਰ ਗਲੀ ਵਿਚ ਖੇਡਦਾ ਹੋਵੇਗਾ" ਓਹਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਅਗੋਂ ਆਖਿਆ। ਉਹ ਗਲੀ 'ਚ ਗਈ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੂ ਤੇ ਮੋਢੇ ਪਰ ਕੂਹਣੀ ਧਰ ਕੇ ਕਿਹਾ ਅਜ ਬੇਰ ਖਾਣ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ?" "ਚਲ ਚਲੀਏ" ਪ੍ਰੀਤੂ ਨੇ ਮੁਸਕ੍ਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ।ਦੋਵੇਂ ਬਾਂਹ 'ਚ ਬਾਂਹ ਪਾ ਕੇ ਥੇਹ ਵਲ ਟੁਰ ਪਏ। ਪੈਲੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਲੂਸਣ ਮਿੱਧਦੇ, ਸ਼ਟ੍ਹਾਲੇ ਲਤਾੜਦੇ ਤੇ ਅਧ-ਪੱਕੀ ਕਣਕ ਦੀਆਂ ਬੱਲਾਂ ਤੋੜਦੇ ਵਾਹੋ ਦਾਹ ਨੱਸੇ ਗਏ। ਥੇਹ ਪਰ ਜਾ ਚੜ੍ਹੇ। ਇਕ ਬੋਰੀ ਦੀਆਂ ਹੇਠਲੀਆਂ ਟਾਹਣੀਆਂ ਪਰ ਲੀਲ੍ਹੜੀਆਂ ਬੇਰ ਟਹਿਕਦੇ ਸਨ। ਹੱਥ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਓਥੇ ਨਾ ਅਪੜੇ, ਹਲੂਣਾ ਓਹ ਦੇ ਨਾ ਸਕਣ। ਫਿਰ ਕੀ ਹੋਇਆ? ਪ੍ਰੀਤੂ ਇਕ ਟਾਹਣੀ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਝੁਕ ਕੇ ਖਲੋ ਗਿਆ ਉਹ ਓਹਦੇ ਉਤੇ ਪਲਾਕੀ ਮਾਰ ਕੇ ਚੜ੍ਹ ਗਈ। ਉਹਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਖਲੋ, ਉਚੇਰੀ ਟਾਹਣੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਨੇੜੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸੋਹਣੇ ਬੇਰ ਧਰੂ ਲਏ। ਸਾਰੇ ਆਪਣੀ ਝੋਲੀ 'ਚ ਪਾ ਕੇ ਲਹਿ ਆਈ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਦਿੱਤਾ।
"ਤੇ ਮੇਰਾ ਹਿੱਸਾ", ਪ੍ਰੀਤੂ ਨੇ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। "ਤੇਰੇ ਕਾਹਦੇ, ਤੋੜੇ ਤੇ ਮਹੀਓਂ ਨੇ" ਉਹਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ। "ਘੋੜੀ ਬਣਨ ਨੂੰ ਮੈਂ ਤੇ ਬੇਰ ਖਾਣ ਨੂੰ ਤੂੰ" ਪ੍ਰੰਤੂ ਨੇ ਹਸ ਕੇ ਰੁਅਬ ਵਿਚ ਕਿਹਾ।
ਦੋਵੇਂ ਖਹਿਬੜ ਪਏ — ਖਿੱਚ-ਧੂ ਹੋ ਪਈ। ਬੇਰ ਡੁੱਲ ਗਏ। ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਚੁਗ ਲਏ। ਮੁੜ ਮੰਨ ਪਏ — ਹਸ ਪਏ, ਗਲਾਂ ਵਿਚ ਬਾਹਾਂ ਪਾ ਕੇ ਘਰਾਂ ਵਲ ਟੁਰ ਪਏ।"
ਸੀਬੋ ਨੂੰ ਇਕ ਝੁਣਝੁਣੀ ਆਈ। ਓਹਦੇ ਤਸੱਵਰ ਦੀ ਤਾਰ
33
