ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ । ਤੁਸਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਸਲਾਹ ਨਹੀਂ ਲਈ ਤੇ ਆਉਣ ਵਾਸਤੇ ਲਿਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ । ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹਾਲਤ ਖ਼ਰਾਬ ਹੈ, ਬਚਣ ਦੀ ਕੋਈ ਆਸ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ |ਇਕ ਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਖ਼ਰਚ ਹੋਵੇਗਾ, ਦੂਸਰੇ ਬੀਮਾਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਤੁਸੀ ਜਾਣਦੇ ਹੀ ਹੋ ਕਿ ਕਿੰਨਾ ਔਖਾ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਏ ।
ਮੇਰੀ ਰਾਏ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਾਪਸੀ ਡਾਕ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲਿਖ ਦਿਓ-“ਸਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਸੇਵਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਣ ਲਗੀ, ਤੁਸੀ ਆਉਣ ਦੀ ਖੇਚਲ ਨਾ ਕਰਨੀ | ਜੇ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਤਾਂ ਲਿਖੋ, ਓਥੇ ਹੀ ਭੇਜ ਦਿਤੀ ਜਾਵੇਗੀ |"
ਸੁਜਾਨ ਕੌਰ
ਏਸ ਚਿੱਠੀ ਦੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੇ ਵੀ ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸੁਹਰਿਆਂ ਨੇ ਇਹ ਨਾ ਕੀਤਾ । ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਸਹੁਰੇ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਓਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਕੀ, ਗਲੀ ਮੁਹੱਲੇ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਵੀ ਦੁੱਖ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ।
ਚਾਰ ਪੰਜ ਦਿਨ ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਬੀਤ ਗਏ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੋਈ ਖਾਸ ਧਿਆਨ ਨਾ ਦਿੱਤਾ । ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਹੁਰੇ ਤੇ ਸਾਲੇ ਨੂੰ ਆਖਿਆ "ਮੈਂ ਏਥੇ ਦਿਨ ਪੂਰੇ ਕਰਨ ਨਹੀਂ ਆਇਆ, ਜੇ ਤੁਸੀ ਮੇਰੀ ਖ਼ੁਰਾਕ ਤੇ ਸੇਵਾ ਵਲ ਖਾਸ ਧਿਆਨ ਦਿਉ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਏਥੇ ਆਉਣ ਦਾ ਕੁਝ ਲਾਭ ਹੈ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ।" ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਏਨਾਂ ਕਹਿਣ ਕੁਝ ਥੋੜੀ ਜਹੀ ਤਬਦੀਲੀ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਰਸਮੀ ਤੌਰ ਉੱਤੇ ਹੀ ਸੀ ।
ਇਕ ਹਫ਼ਤੇ ਪਿਛੋਂ ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਆਖਿਆ-"ਤੁਸੀ ਏਥੋਂ ਕਿਤੇ ਚਲੇ ਜਾਓ । ਇਹ ਤੁਹਾਡਾ ਖਰਚ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ।"
੬੬
ਬੇ-ਵਫਾ
