ਸਦਰੀ ਮੁੰਦਰੀ
ਇੱਕ ਸੀ ਜੱਟ ਤੇ ਇੱਕ ਸੀ ਜੱਟੀ। ਜੱਟ ਦੇ ਦੋ ਧੀਆਂ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਾ ਨਾਂ ਸੀ ਸੁੰਦਰੀ ਤੇ ਦੂਜੀ ਦਾ ਨਾਂ ਮੁੰਦਰੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਜੱਟੀ ਆਪਣੇ ਮਾਲਕ ਨੂੰ ਬੋਲੀ, “ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੋਂ ਅੱਠਵੇਂ ਨੂੰ ਮਰ ਜਾਣੈ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਮੇਰੀਆਂ ਧੀਆਂ ਦਾ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਹੋਊ।”"
ਬਾਜੀ, ਸੁਦੈਣ, ਮਰਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਐ।”
ਨਹੀਂ ਸੱਚ ਐ, ਮੈਂ ਅੱਠਵੇਂ ਨੂੰ ਮਰ ਜਾਣੈ।”
ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਕਰਨਾ ਹੋਇਆ। ਜੱਟੀ ਠੀਕ ਅੱਠਵੇਂ ਦਿਨ ਪਰਲੋਕ ਸੁਧਾਰ ਗਈ।
ਜੱਟਾਂ ਨੇ ਕਹਿ ਕੂਹ ਕੇ ਉਸ ਜੱਟ ਦਾ ਦੂਜਾ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ।
ਦਿਨ ਪਾ ਕੇ ਜੱਟ ਦੀ ਦੂਜੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦੇ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਜੰਮੀ।
ਪਹਿਲੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਮੜੀ ਤੇ ਬੇਰੀ ਜੰਮ ਆਈ। ਕੁੜੀਆਂ ਰੋਜ਼ ਜਾਇਆ ਕਰਨ ਤੇ ਬੇਰ ਖਾ ਆਇਆ ਕਰਨ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮਤ੍ਰੇਈ ਮਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਭੇਜ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਆਖਿਆ, “ਜਾ ਵੇਖ ਕੁੜੀਆਂ ਕੀ ਖਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।" ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਚਲੀ ਗਈ। ਛੋਟੀ ਨੇ ਆਖਿਆ, “ਬੀਬੀ ਦੇ ਦੇ ਇਹਨੂੰ ਵੀ ਬੇਰ। ਇਹ ਤਾਂ ਭਲਾ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕਰਦੀਆਂ ਨੇ ਪਰ ਰੱਬ ਨੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕਰਦਾ।"
ਕੁੜੀ ਨੇ ਬੇਰ ਲੜ੍ਹ, ਬੰਨ੍ਹ ਲਿਆ ਤੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵਖਾ ਦਿੱਤਾ।
ਜੱਟੀ ਖਣਪੱਟੀ ਲੈ ਕੇ ਪੈ ਗਈ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜੱਟ ਆਇਆ।
“ਰਾਣੀ ਰਾਣੀ ਤੂੰ ਪਈ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਜਿਉਨੀ ਆਂ ਜੇ ਅੱਜ ਇਹਨਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਮੜੀ ਉਪਰੋਂ ਬੇਰੀ ਪੱਟਵਾਂ ਦੇਵੇਂ।"
“ਐਹ ਵੀ ਕੋਈ ਬੜੀ ਗੱਲ ਐ।”
ਜੱਟ ਨੇ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਬੇਰੀ ਪੁਟਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਸੇ ਮੜੀ ਉਪਰ ਤਰਬੂਜ਼ਾਂ ਦੀ ਬੇਲ ਜੰਮ ਪਈ। ਉਹ ਰੋਜ਼ ਜਾਇਆ ਕਰਨ ਤੇ ਤਰਬੂਜ਼ ਖਾ ਆਇਆ ਕਰਨ। ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫੇਰ ਮਤ੍ਰੇਈ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਘੱਲੀ। ਕੁੜੀ ਨੇ ਤਰਬੂਜ਼ਾਂ ਦੀ ਬੇਲ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ।
ਮਤੇਈ ਮਾਂ ਨੇ ਫੇਰ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਲ ਵੀ ਪੁਟਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਫੇਰ ਅਸਮਾਨ ਉਪਰੋਂ ਕੜਾਹ ਪੂੜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਥਾਲੀਆਂ ਉਤਰਨ ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਉਹ ਬਾਹਰ ਜਾਇਆ ਕਰਨ ਤੇ ਕੜਾਹ ਖਾ ਆਇਆ ਕਰਨ। ਮਤ੍ਰੇਈ ਮਾਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਫੇਰ ਆਈ। ਉਹਨੇ ਕੜਾਹ ਦੀਆਂ ਥਾਲੀਆਂ ਬਾਰੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ।
ਉਹ ਖਣਪੱਟੀ ਲੈ ਕੇ ਫੇਰ ਪੈ ਗਈ।
