ਕਵਿਤਾ
ਸ਼ਮ੍ਹਾਂ ਤੇ ਤਕਿਆ ਇਕ ਪ੍ਰਵਾਨਾ ਅਪਣਾ ਆਪ ਜਲਾਵੇ। ਮੁੜ ਮੁੜ ਭਵੇਂ ਤੇ ਟੱਕਰਾਂ ਮਾਰੇ ਜਾਚ ਵਫ਼ਾ ਸਿਖਲਾਵੇ। ਕੌਣ ਜਾਣੇ ਕਿਉਂ ਇਹ ਪ੍ਰਵਾਨਾ ਆਪਾ ਖ਼ਾਕ ਰਲਾਵੇ। ਰਾਖ ਇਹਦੀ ਦੇ ਜ਼ਰੇ ਉਡ ਉਡ ਕਵਿਤਾ ਬਣਦੀ ਜਾਵੇ।
੯੭