ਅਗਲਿਆਂ ਕਿਧਰੇ ਛੁਪਾ ਛੱਡੀ।
ਇਹ ਘਟਨਾ ਸਾਰੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਚਰਚਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਬਣੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜ਼ੈਲਦਾਰ ਕਾਹਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਾਕੇ ਨੂੰ ਪਰਤਾਪੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰੱਖਣ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਨਾਭੇ ਦੇ ਰਾਜਾ ਹੀਰਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਰਸਾਲੇ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਪਰਤਾਪੀ ਲੋਪੋਂ ਸੁਨਿਆਰਾਂ ਦੇ ਘਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤੀ।
ਕਾਕਾ ਕਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਨਾਭੇ ਤੋਂ ਪਰਤਾਪੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੱਥ ਚਿੱਠੀ ਘੱਲੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਨਾਭੇ ਨੱਸ ਆਉਣ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਪਰਤਾਪੀ ਨੇ ਦਲੇਲ ਦੀ ਗੁਜਰੀ ਭੋਲੀ ਨੂੰ ਇਸ ਚਿੱਠੀ ਬਾਰੇ ਜਾ ਦੱਸਿਆ। ਦਲੇਲ ਨੇ ਪਰਤਾਪੀ ਅਤੇ ਭੋਲੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਲੁਕ ਕੇ ਸੁਣ ਲਈਆਂ। ਉਸ ਨੇ ਰੁਪਾਲੋਂ ਜਾ ਕੇ ਕਾਕੇ ਦੀ ਮਾਂ ਅਤਰੀ ਨੂੰ ਪਰਤਾਪੀ ਦੇ ਨਾਭੇ ਨੱਸ ਜਾਣ ਦੀ ਵਿਉਂਤ ਬਾਰੇ ਜਾ ਦੱਸਿਆ।
ਅਤਰੀ ਆਪਣੇ ਖਾਨਦਾਨੀ ਨਾਂ ਨੂੰ ਵੱਟਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਣ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਉਹ ਸੁਨਿਆਰਾਂ ਦੀ ਧੀ ਪਰਤਾਪੀ ਦਾ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਵਹੁਟੀ ਬਣਨਾ ਕਿਵੇਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਰਤਾਪੀ ਨੂੰ ਜਾਨੋਂ ਮਾਰਨ ਲਈ ਦਲੇਲ ਨੂੰ ਪੰਜ ਸੌ ਰੁਪਏ ਦਾ ਲਾਲਚ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਅੱਗੋਂ ਦਲੇਲ ਨੇ ਚੱਕ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸੱਯਦ ਮੁਹੰਮਦ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਭਾਈਵਾਲ ਬਣਾ ਲਿਆ।
ਪਰਤਾਪੀ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦੀ ਸਕੀਮ ਬਣੀ। ਇਕ ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਦਲੇਲ ਪਰਤਾਪੀ ਨੂੰ ਨਾਭੇ ਕਾਕਾ ਕਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਪਾਸ ਛੱਡ ਆਉਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਲਾ ਕੇ ਚਾਵਾ ਪੈਲ ਸਟੇਸ਼ਨ ਨੂੰ ਲੈ ਟੁਰਿਆ। ਅੱਗੋਂ ਟਿੱਬਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸੱਯਦ ਮੁਹੰਮਦ ਸ਼ਾਹ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਭਾਂ-ਭਾਂ ਕਰਦੀ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਦੋਨੋਂ ਨੰਗੀਆਂ ਤਲਵਾਰਾਂ ਲੈ ਕੇ ਪਰਤਾਪੀ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਹੋ ਗਏ। ਉਸ ਨੇ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕੀਤੀਆਂ, ਹਾੜੇ ਕੱਢੇ, ਪਿੰਡ ਦਾ ਤਾਂ ਕੁੱਤਾ ਵੀ ਮਾਣ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ:
ਨਾ ਮਾਰੀਂ ਵੇ ਦਲੇਲ ਗੁਜਰਾ
ਮੈਂ ਲੋਪੋਂ ਦੀ ਸੁਨਿਆਰੀ
ਪਰ ਅੰਨ੍ਹੇ ਲਾਲਚ ਅਤੇ ਖ਼ਾਨਦਾਨੀ ਇਜ਼ਤ ਨੇ ਪਰੀਆਂ ਵਰਗੀ ਮੁਟਿਆਰ ਦੇ ਟੁਕੜੇ-ਟੁਕੜੇ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੇ:
ਕਰੀ ਅਰਜੋਈ ਨਾ ਦਰਦ ਮੰਨਿਆ
ਪਾਪ ਉੱਤੇ ਲੱਕ ਪਾਪੀਆਂ ਨੇ ਬੰਨ੍ਹਿਆ
ਕਰਦੇ ਹਲਾਲ ਜਿਉਂ ਕਸਾਈ ਬੱਕਰੇ
ਗੁਜ਼ਰ ਦਲੇਲ ਨੇ ਬਣਾਏ ਡੱਕਰੇ
ਪਰਤਾਪੀ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਹਾਥੀ ਵਾਲੇ ਟਿੱਬੇ ਵਿੱਚ ਦੱਬ ਦਿੱਤਾ। ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਬੀਤਣ 'ਤੇ ਪਰਤਾਪੀ ਦੀ ਭਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ। ਸੁਨਿਆਰ ਸਮਝਦੇ ਸਨ ਕਾਕੇ ਨੇ ਪਰਤਾਪੀ ਨੂੰ ਕਿਧਰੇ ਖਸਕਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਕਾਕਾ ਵੱਖਰਾ ਤਰਲੋ ਮੱਛੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤ ਗਏ। ਖੂਨ ਕਦ ਤੀਕਰ ਛੁਪਾਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ।ਰੁਪਾਲੋਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਖ਼ਬਰਾਂ ਨੂੰ ਥਾਣੇ ਰਿਪੋਰਟ ਦਰਜ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਦੋਸ਼ ਜੈਲਦਾਰ ਕਾਹਨ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਸਿਰ ਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਪੁਲਿਸ ਆਈ। ਕੋਈ ਬਹੁ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗੇ। ਆਖਰ ਲੁਧਿਆਣੇ ਦਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਪੁਲਿਸ ਸੁਪਰਡੈਂਟ ਬਾਰਬਟਨ ਇਸ
164/ਪੰਜਾਬੀ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੀ ਆਰਸੀ
