ਧਯਾਇ ੨੮
੯੩
ਈਸ਼ ॥ ਔਰ ਦੂਸਰੋ ਕੋ ਜਗਦੀਸ਼ ॥ ਬ੍ਰਹੁਮਾ ਰੁੱਦ੍ਰ
ਆਦਿ ਵਰਦਾਈ ।। ਤੁਮਰੀ ਦਈ ਸੰਪਦਾ ਪਾਈ ॥
ਜਗਤ ਪਿਤਾ ਤੁਮ ਨਿਗਮ ਨਿਵਾਸੀ ॥ ਸੇਵਤ ਤੁਮ
ਕਮਲਾ ਭਈ ਦਾਈ ॥ ਜਗ ਕੇ ਹੇਤ ਲੇਤ ਅਵਤਾਰ॥
ਤਬ ਤਬ ਹਰਭ ਭੁਮਿ ਕੋ ਭਾਰ ॥ ਦੁਰ ਕਰੋ ਸਭ ਚੂਕ
ਹਮਾਰੀ ॥ ਅਭਿਮਾਨੀ ਮੁਰਖ ਤੋਂ ਭਾਰੀ ॥
ਜਬ ਐਸੇ ਦੀਨ ਹੋ ਉਸਤੁਤਿ ਕਰੀ ਭਬ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਦਯਾਲੁ ਹੋ ਬੋਲੇ ਕਿ ਅਬ ਤੋ ਤੂੰ ਕਾਮਧੇਨੁ ਕੇ ਸਾਥ ਆਯਾ ਇਸ ਸੇ ਤੇਰਾ ਅਪਰਾਧ ਖਿਮਾ ਕੀਆ ਪਰ ਫਿਰ ਗਰਬ ਮਤ ਕੀਜੋ ਕਯੋਂਕਿ ਗਰਬ ਕਰਨੇ ਸੇ ਗਯਾਨ ਜਾਤਾ ਹੈ ਔਰ ਕੁਮਤਿ ਬੜ੍ਹਤੀ ਹੈ ਉਸੀ ਸੇ ਅਪਮਾਨ ਹੋਤਾ ਹੈ ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਇੰਦ੍ਰ ਨੇ ਉਠਕੇ ਬੇਦ ਕੀ ਬਿਧਿ ਸੇ ਪੂਜਾ ਕੀ ਔਰ ਗੋਬਿੰਦ ਨਾਮ ਧਰ ਚਰਣਾ ਮ੍ਰਿਤ੍ਰ ਲੇ ਪਰਿਕਰਮਾ ਕਰੀ ਤਿਸ ਸਮਯ ਗੰਧਰਬ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਬਾਜੇ ਬਜਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਾ ਯਸ਼ ਗਾਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਦੇਵਤਾ ਅਪਨੇ ਬਿਮਾਨੋ ਮੇਂ ਬੈਠੇ ਅਕਾਸ਼ ਸੇ ਫੂਲ ਬਰਖਾਵਨੇ ਉਸ ਕਾਲ ਐਸਾ ਸਮਾ ਹੂਆ ਕਿ ਮਾਨੋ ਫਿਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਜਨਮ ਲੀਆ ਜਬ ਪੂਜਾ ਸੇ ਨਿਸਚਿੰਤ ਹੋਇੰ ਇੰਦ੍ਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸਨਮੁਖ ਖੜਾ ਹੂਆ ਤਬ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਆਗਯਾ ਦੀ ਕਿ ਅਬ ਤੁਮ ਕਾਮਧੇਨੁ ਸਮੇਤ ਅਪਨੇ ਰ ਜਾਓ ਆਗਯ ਪਾਕੇ ਹੀ ਕਾਮਧੇਨ ਔ ਇੰਦ੍ਰ ਬਿਦਾ ਹੋਇ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਇੰਦ੍ਰ ਲੋਕ ਕੋ ਗਏ ਔਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਗਉੂ
