ਧਯਾਇ ੨੪
੮੧
ਸ਼ਰਨ ਮੇਂ ਰਹੇ ਸੋ ਭਲਾ ਔਰ ਨਾਥ ਏਕ ਨਾਰੀ ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਤੁਮਾਰੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀ ਅਭਿਲਖਾ ਜੇ ਆਵਤੀ ਥੀ ਤਿਸਕੇ ਪਤਿ ਨੇ ਰੋਕ ਰੱਖਾ ਤਬ ਉਸ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੇ ਅਕੁਲਾ ਕਰ ਅਪਨੀ ਜਾਨਦੀ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਹੰਸਕਰ ਹਰਿ ਨੇ ਕਿਸੇ ਦਿਖਾਇਆ ਜੋ ਦੇਹ ਛੋੜ ਆਈ ਥੀ ਕਹਾ ਕਿ ਸੁਨੋ, ਜੋਹਰਿਸੇ ਹਿਤ ਕਰਤਾਹੈਉਸਕਾ ਬਿਨਾਸ਼ ਕਭੀ ਨਹੀਂ ਹੋਤਾ ਯਿਹ ਤੁਮ ਸੇ ਪਹਿਲੇ ਆ ਮਿਲੀ ਹੈ, ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਸਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਤੋ ਏਕ ਬਾਰ ਸਬ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਰਹੀਂ ਪੀਛੇ ਗਿਆਨ ਹੂਆ ਤਬ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਨੇ ਲਗੀ ਇਸ ਬੀਚ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ ਨੇ ਭੋਜਨ ਕਰ ਉਨ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਸਥਾਨਕੋ ਪ੍ਰਸਥਾਨ ਕੀਜੈ ਤੁਮਾਰੇ ਪਤਿ ਕੁਛ ਨੇ ਕਹੇਂਗੇ ਜਬ ਸੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਉਨੇਂ ਐਸੇ ਬੁਝਾਇਕੇ ਕਹਾ ਤਬ ਵੇ ਬਿਦਾ ਹੋ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਅਪਨੇ ਘਰ ਗਈਂ ਔਰ ਉਨਕੇ ਸ੍ਵਾਮੀ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਕੇ ਪਛਤਾਇ ਪਛਤਾਇ ਕਹਿ ਰਹੇ ਥੇ ਕਿ ਹਮਨੇ ਕਥਾ ਪੁਰਾਣ ਮੇਂ ਸੁਨਾ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੀ ਸਮਯ ਨੰਦ ਯਸ਼ੋਧਾ ਨੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕੇ ਨਮਿੱਤ ਬੜਾ ਤਪ ਕੀਆ ਥਾ ਤਹਾਂ ਭਗਵਾਨ ਨੇ ਆ ਉਨੇਂ ਯਿਹ ਵਰ ਦੀਯਾ ਕਿ ਹਮ ਯਦੁ ਕੁਲ ਮੇਂ ਅਵਤਾਰ ਲੇ ਤੁਮਾਰੇ ਯਹਾਂ ਜਾਏਂਗੇ ਵਹੀ ਜਨਮ ਲੇ ਆਏ ਹੈਂ ਉਨੋਂ ਨੇ ਗ੍ਵਾਲਬਾਲੋਂ ਕੇ ਹਾਥ ਭੋਜਨ ਮੰਗਵਾ ਭੇਜਾ ਥਾ ਹਮਨੇ ਯਿਹ ਕਿਯਾ ਕੀਆ ਜੋ ਆਦਿਪੁਰਖ ਨੇ ਮਾਂਗਾ ਔ ਭੋਜਨ ਨ ਦੀਆ ॥
ਚੰ: ਯੱਗਯਧਰਮਜਾਕਾਰਣਠਏ॥ਤਿਨਕੇ ਸਨਮੁਖਆਜਨਭਏ
