ਪ੍ਰੀਛਭ ਨੇ ਵੈਰਾਗ ਲੇਨਾ
੭
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਲੋਮਸ਼ ਰਿਖਿ ਨੇ ਏਕ ਚੇਲੇ ਕੋ ਬੁਲਾ ਕਰ ਕਹਾ ਤੁਮ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਤ ਕੋ ਜਾ ਕੇ ਚਿਤਾ ਦੋ ਜੋ ਤੁਮੇਂ ਸ਼੍ਰਿੰਗੀ ਰਿਖਿ ਨੇ ਸ੍ਰਾਪ ਦੀਆ ਹੈ ਭਲਾ ਲੋਗ ਤੋ ਦੋਖ ਦੇਹੀਂਗੇ ਪਰ ਵੁਹ ਸੁਨ ਕਰ ਸਾਵਧਾਨ ਤੋ ਹੋ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਗੁਰੂ ਕਾ ਮਾਨ ਚੇਲਾ ਚਲਾ ਵਹਾਂ ਆਯਾ ਜਹਾਂ ਰਾਜਾ ਬੈਠਾ ਸੋਚ ਕਰਤਾ ਥਾ ਆਤੇ ਹੀ ਕਹਾ ਮਹਾਰਾਜ ਤੁਮੇਂ ਸ਼੍ਰਿੰਗੀ ਰਿਖਿ ਨੇ ਯਿਹ ਸ੍ਰਾਪ ਦੀਆ ਹੈ ਕਿ ਸਾਤਵੇਂ ਦਿਨ ਤੱਛਕ ਡਸੇਗਾ ਅਬ ਤੁਮ ਅਪਨਾ ਕਾਰਜ ਕਰੋ ਜਿਸ ਸੇ ਕਰਮ ਕੀ ਫਾਸੀ ਸੇ ਛੂਟੋ ਰਾਜਾ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਹਾਥ ਜੋੜ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾਕਿ ਮੁਝ ਪਰ ਰਿਖਿ ਨੇ ਬੜੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕੀ ਜੋ ਸ੍ਰਾਪ ਦੀਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਮਾਯਾ ਮੋਹ ਕੇ ਅਪਾਰ ਸੋਚ ਸਾਗਰ ਮੇਂ ਪੜਾ ਥਾ ਸੋ ਨਿਕਾਲ ਬਾਹਰ ਕੀਆ ਜਬ ਮੁਨਿ ਕਾ ਸਿੱਖ ਬਿਦਾ ਹੂਆਤਬ ਰਾਜਾ ਨੇ ਆਪ ਤੋ ਬੈਰਾਗ ਲੀਆ ਔਰ ਜਨਮੇਜਯ ਕੋ ਬਲਾਇ ਰਾਜਪਾਟ ਦੇਕਰ ਕਹਾ ਬੇਟਾ ਗਊ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੀ ਰੱਖਯਾ ਕੀਜੋ ਔਰ ਪ੍ਰਜਾ ਕੋ ਸੁਖ ਦੀਜੋ ॥
(ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਆਏ ਰਨਵਾਸ ॥ ਦੇਖੀ ਨਾਰੀ ਸਥੀ ਉਦਾਸ) ਰਾਜਾ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਰਾਨੀਆਂ ਪਾਂਉਂ ਪਰਗਿਰ ਰੋਰੋ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀਂ ਮਹਾਰਾਜਤੁਮਾਰਾ ਬਿਯੋਗ ਹਮ ਅਵਲਾ ਨ ਸਹਿਸਕੇਂਗੀ ਇਸਸੇਤੁਮਾਰੇ ਸਾਥ ਜੀਦੇਂ ਤੋ ਭਲਾ, ਰਾਜਾ ਬੋਲਾਸੁਨੋ,ਇਸਤ੍ਰੀ ਜੋ ਉਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸਮੇਂ ਅਪਨੇ ਪਤਿ ਕਾ ਧਰਮ ਰਹੇਸੋ ਕਰੇ ਉੱਤਮਕਾਰਯ ਮੇਂ ਬਾਂਧਾਨਡਾਲੇ ਇਤਨਾਕਹਿਧਨ,ਜਨ,ਕੁਟੰਬ ਰਾਜ ਕੀ ਮਾਯਾ ਤਜ ਨਿਰਮੋਹੀ ਹੋ ਅਪਨਾਯੋਗ ਸਾਧਨੇ ਕੋ
