੬੬
ਧਯਾਇ ੧੮
ਪੱਤ੍ਰ ਕਾਲੀ ਅਪਨੇ ਬਿਖਕਾ ਘਮੰਡ ਕਰ ਗਰੁੜ ਕਾ ਮਖ ਖਾਤ ਗਿਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਵਹਾਂ ਗਰੁੜ ਆਯਾ ਔਰ ਦੋਨੋਂ ਮੇਂ ਅਤਿਯੁੱਧ ਹੂਆ ਨਿਦਾਨ ਕਾਲੀ ਹਾਰ ਮਾਨ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇਲਗਾ ਅਬ ਇਸਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਕੈਸੇ ਬਚੂੰ ਔਰ ਕਹਾਂ ਜਾਉੂਂ ਇਤਨਾ ਕ ਸੋਚਾ ਕਿ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਮੇਂ ਯਮਨਾ ਕੇ ਤੀਰ ਜਾਰਹੂੰ ਤੋ ਬਚੂੰ ਕਯੋਂਕਿ ਯਿਹ ਵਹਾਂ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਤਾ ਐਸੇ ਬਿਚਾਰ ਕਾਲੀ ਵਹੀਂ ਗਿਆ ਫਿਰ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ ਨੇ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਸੇ ਪੂਛਾ ਮਹਾਰਾਜ ਵੁ ਵਹਾਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਤਾ ਥਾ ਸੋ ਭੇਦ ਕਹੋ ਸਕਦੇਵ ਦੇ ਬੋਲੇ ਰਾਜਾ ਕਿਸੀ ਸਮਯ ਯਮੁਨਾ ਕੇ ਤਟ ਸੌਭਰਿ ਰਿਖਿ ਬੈਠੇ ਤਪ ਕਰਤੇ ਥੇ ਤਹਾਂ ਗਰੁੜ ਨੇ ਜਾਇ ਏਕ ਮਛਲੀ ਮਾਰ ਖਾਈ ਤਬ ਰਿਖਿ ਨੇ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਉਸੇ ਯਿਹ ਸ੍ਰਾਪ ਦੀਯਾ ਕਿ ਤੂੰ ਜੋ ਇਸ ਠੌਰ ਫਿਰ ਆਵੇਗਾ ਤੋ ਜੀਤਾ ਨ ਰਹੇਗਾ ਇਸ ਕਾਰਣ ਵਹਾਂ ਨ ਜਾ ਸਕਤਾ ਥਾ ਔਰ ਜਬਸੇ ਕਾਲੀ ਵਹਾਂ ਗਿਯਾ ਉਸੀ ਸੇ ਉਸ ਸਥਾਨ ਕਾ ਨਾਮ ਕਾਲੀ ਦਹ ਹੂਆ ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਹੇ ਰਾਜ ਜਬ ਸੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨਿਕਲੇ ਤਬ ਨੰਦ ਯਸੋਧਾ ਨੇ ਆਨੰਕਰਦ ਬਹੁਤ ਸਾ ਦਾਨ ਪੁੰਨ ਕੀਆ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕਾ ਮੁਖ ਦੇਖ ਨਯੋਨੋਂ ਕੋ ਸੁਖ ਦੀਆ ਔਰ ਸਬ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀਯੋਂ ਕੇ ਜੀ ਮੇਂ ਆਯਾ ਇਸ ਬੀਚ ਸਾਂਝ ਹੂਈ ਤੋਂ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਅਬ ਦਿਨ ਭਰ ਹਾਰੇ ਥਕੇ ਭੁਖੇ ਪਯਾਸੇ ਘਰ ਕਹਾਂ ਜਾਏਂਗੇ ਰਾਤ ਕੀ ਰਾਤ ਯਹੀ ਕਾਟੇਂ ਭੋਰ ਹੂਏ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਚਲੇਂਗੇ ਯਿਹ ਕਹਿ ਸਬ ਸੋਇਰਹੇ
