੪੪
ਧਯਾਇ ੯
ਚੌ: ਸੁਨਕੇਕਾਨ੍ਹ ਕਹਿਤ ਤੁਤਰਾਇ ॥ ਮਤ ਮੱਯਾ ਇਨੈਂ ਪਤਿ ਆਇ॥ਝੂਠੀ ਗੋਪੀ ਝੂਠੀ ਬੋਲੈਂ ॥ ਮੇਰੇ ਪੀਛੇ ਲਾਗੀ ਡੋਲੈ ਕਹੀਂ ਦੋਹਨੀ ਬਛੜਾ ਪਕੜਵਾਤੀ ਹੈਂ ਕਭੀ ਘਰ ਕੀ ਟਹਿਲ ਕਰਾਤੀ ਹੈਂ ਮੁਝੇ ਦ੍ਵਾਰੇ ਰਖਵਾਲੀ ਬੈਠਾਇ ਆਪਨੇ ਕਾਜ ਕੋ ਜਾਤੀ ਹੈਂ ਝੂਠ ਮੂਠ ਆਇ ਭੁਮ ਸੇ ਬਾਤੇਂ ਲਗਾਤੀ ਹੈਂ ਯੂੰ ਸੁਨ ਗੋਪੀ ਹਰਿ ਮੁਖ ਦੇਖ ਦੇਖ ਮੁਸਕਰਾ ਕਰ ਚਲੀ ਗਈਂ ॥
ਆਗੇ ਏਕ ਦਿਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਿਰਾਮ ਸਖਾਓਂ ਕੇ ਸੰਗ ਘਰ ਮੇਂ ਖੋਲਤੇ ਥੇ ਕਿ ਜੋ ਕਾਨ੍ਹ ਨੇ ਮੱਟੀ ਖਾਈ ਤੋ ਏਕ ਸਖਾ ਨੇ ਯਸੋਧਾ ਸੇ ਜਾ ਲਗਾਈ ਵੁਹ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਹਾਥ ਮੇਂ ਛੜੀ ਲੇ ਉਠ ਧਾਈ ਮਾ ਕੋ ਰਿਸ ਭਰੀ ਆਤੀ ਦੇਖ ਮੂੰਹ ਪੂੰਛ ਕਰ ਡਰ ਕਰ ਖੜੇ ਹੋ ਰਹੇ ਇਨੋਂ ਨੇ ਜਾਤੇ ਹੀ ਕਹਾ ਕਿਉਂ ਰੇ ਤੂਨੇ ਮਾਟੀ ਕਿਉਂ ਖਾਈ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਡਰਤੇ ਕਾਂਪਤੇ ਬੋਲੇ ਮਾ ਕੁਝ ਸੇ ਕਿਸਨੇ ਕਹਾ ਯੇਹ ਬੋਲੀ ਤੇਰੇ ਸਖਾ ਨੇ ਤਬ ਮੋਹਨ ਨੇ ਕੋਪ ਕਰ ਸਖਾ ਸੇ ਪੂਛਾ ਕਿਉਂ ਰੇ ਮੈਂਨੇ ਮੱਟੀ ਕਿਯਾ ਖ਼ਾਈ ਹੈ ਵਹ ਭਯ ਕਰ ਬੋਲਾ ਭੱਯਾ ਮੈਂ ਤੇਰੀਬਾਤ ਕੁਛਨਹੀਂ ਮਾਨਤਾ ਕਿਯਾਕਹੁੰਗਾ ਜੋ ਕਾਨ੍ਹ ਸਖਾ ਸੇ ਬਤਰਾਨੇ ਲਗੇ ਤੋ ਯਸੋਧਾ ਨੇ ਉਨੇਂ ਜਾ ਪਕੜਾ ਤਹਾਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਮੱਯਾ ਤੂੰ ਮਤ ਰਿਸਾਇ ਕਹੀਂ ਮਨੁੱਖਯ ਭੀ ਮਾਟੀ ਖਾਤੇ ਹੈਂ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਅਟਪਦੀ ਬਾਤ ਨਹੀਂ ਸੁਨਤੀ ਜੋ ਸੱਚਾ ਹੈ ਤੋ ਅਪਨਾ ਮੁਖ ਦਿਖਾ ਜੋ ਸੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਮੁਖ ਖੋਲ੍ਹਾ ਤੋਂ ਉਸਮੇਂ ਤੀਨ ਲੋਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਿ ਆਏ ਤਬ ਯਸੋਧਾ ਕੋ ਗਯਾਨ ਹੂਆ ਤੋ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਮੈਂ
