੪੨੬
ਧ੍ਯਾਇ ੨੫
ਕਿਤਨੀ ਇਕ ਬੇਰ ਤਬ ਤੋ ਵੁਹ ਸਿਰ ਝੁਕਾਇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕੁਛ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਕਰ ਰਹਾ ਨਿਦਾਨ ਕਾਲਵਸ ਹੋ ਅਤਿ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਸਿੰਘਾਸਨ ਸੇ ਉਤਰ ਸਭਾ ਕੇ ਬੀਚ ਨ੍ਰਿਸੰਕੋਚ ਨਿਡਰ ਹੋ ਬੋਲਾ ਕਿ ਇਸ ਸਭਾ ਮੇਂ ਧ੍ਰਿਤਰਾਸ਼੍ਟਰ ਦ੍ਰਯੋਦਨ, ਭੀਖਮ, ਕਰਣ, ਦ੍ਰਰੋਣਾਚਾਰਯ, ਆਦਿ ਸਬ ਬੜੇ ਬੜੇ ਗ੍ਯਾਨੀ ਮਾਨੀ ਹੈਂ ਪਰ ਇਸ ਸਮਯ ਸਬ ਕੀ ਗਤਿ ਮਤਿ ਮਾਰੀ ਗਈ ਬੜੇ ਬੜੇ ਮੁਨੀਸ ਬੈਠੇ ਰਹੇ ਜੋ ਨੰਦ ਗੋਪ ਕੇ ਸੁਤ ਕੀ ਪੂਜਾ ਭਈ ਔ ਕੋਈ ਕੁਛ ਨ ਬੋਲਾ ਜਿਸਨੇ ਬ੍ਰਿਜ ਮੇਂ ਜਨਮ ਲੇ ਗ੍ਵਾਲ ਬਲੋਂ ਕੀ ਜੂਠੀ ਛਾਕ ਖਾਈ ਤਿਸੀ ਕੀ ਇਸ ਸਭਾ ਮੇਂ ਭਈ ਪ੍ਰਭਤਾਈ ਬੜਾਈ
ਚੌ: ਤਾਹਿ ਬਡੋਸਬ ਕਹਿਤ ਅਚੇਤ॥ ਸੁਰਪਤਿ ਕੋ ਬਲਿ
ਕਾਗਹਿ ਦੇਹ॥
ਜਿਨੋਂ ਨੇ ਗੋਪੀ ਔ ਗ੍ਵਾਕਨੀਯੋਂ ਸੇ ਸਨੇਹ ਕੀਆ ਇਸ ਸਭਾ ਮੇਂ ਤਿਸੇ ਹੀ ਸਬ ਸੇ ਬੜਾ ਸਾਧੁ ਬਨਾਇ ਦੀਯਾ ਜਿਸਨੇ ਦੂਧ ਦਹੀ ਹੀ ਮਾਖਨ ਘਰ ਘਰ ਚੁਰਾਇ ਖਾਯਾ ਉਸੀ ਕਾ ਯਸ਼ ਸਬ ਨੇ ਮਿਲ ਗਾਯਾ ਘਾਟ ਘਾਟ ਮੇਂ ਜਿਨ ਨੇ ਲੀਯਾ ਦਾਨ, ਉਸੀਕਾ ਯਹਾਂ ਹੂਆ ਸਨਮਾਨ, ਪਰ ਨਾਰੀ ਸੇ ਜਿਸਨੇ ਛਲ ਬਲ ਕਰ ਭੋਗ ਕੀਯਾ ਸਬ ਨੇ ਮਤਾ ਕਰ ਉਸਕੋ ਪਹਿਲੇ ਤਿਲਕ ਦੀਯਾ ਬ੍ਰਿਜ ਮੇਂ ਸੇ ਇੰਦ੍ਰ ਕੀ ਪੂਜਾ ਜਿਸਨੇ ਉਡਾਈ ਔ ਪਰਬਤ ਕੀ ਪੂਜਾ ਠਹਿਰਾਈ ਪੁਨਿ ਪੂਜਾ ਕੀ ਸਬ ਸਾਮੱਗ੍ਰੀ ਗਿਰਿ ਕੇ ਨਿਕਟ ਲਿਵਾਇ ਲੇਜਾਇ ਮਿਲ ਕਰ ਆਪ ਹੀ ਖਾਈ ਤੌ ਭੀ ਉਸੇ ਲਾਜ ਨ ਆਈ ਜਿਸਕੀ ਜਾਤਿ ਪਾਤਿ ਔ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਕੁਲ
