ਧ੍ਯਾਇ ੭੫
੪੨੫
ਤੈਸੇ ਹਰਿ ਕੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨੇ ਸੇ ਸਬ ਦੇਵਤਾ ਸੰਤੁਸ਼੍ਟ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਯਹੀ ਜਗਤ ਕੇ ਕਰਤਾ ਹੈਂ ਔਰ ਯਹੀ ਉਪਜਾਤੇ ਮਾਰਤੇ ਹੈਂ ਇਨਕੀ ਲੀਲ੍ਹਾ ਹੈ ਅਨੰਤ, ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਇਨਕਾ ਅੰਤ, ਯੇਹੀ ਹੈਂ ਪ੍ਰਭੁ ਅਲਖ ਅਗੋਚਰ ਅਵਿਨਾਸ਼ੀ, ਇਨਹੀਂ ਕੇ ਚਰਣ ਕਮਲ ਸਦਾ ਸੇਵਤੀ ਹੈਂ ਕਮਲਾ ਭਈ ਦਾਸੀ, ਭਗਤੋਂ ਕੇ ਹੇਤੁ ਬਾਰ ਬਾਰ ਲੇਤੇ ਹੈਂ ਅਵਤਾਰ ਤਨ ਧਰ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਲੋਕ ਵ੍ਯਵਹਾਰ॥
ਚੋ: ਬੰਧੂ ਕਹਿਤ ਘਰ ਬੈਠੇ ਆਵੈਂ॥ ਅਪਨੀ ਮਾਯਾ ਮੋਹਿ
ਭੁਲਾਵੈ॥ ਮਹਾਂ ਮੋਹ ਹਮ ਪ੍ਰੇਮ ਭੁਲਾਨੇ॥ ਈਸ਼ਰ ਕੋ
ਭ੍ਰਾਤਾ ਕਰਿ ਜਾਨੇ॥ ਇਨਕੇ ਬੜੇ ਨ ਦੀਸਤ ਕੋਈ॥
ਪੂਜਾ ਪ੍ਰਥਮ ਇਨੀਂ ਕੀ ਹੋਈ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਸ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਸਬ ਰਿਖਿ ਮੁਨਿ ਔ ਰਾਜਾ ਬੋਲ ਉਠੇ ਕਿ ਰਾਜਾ ਸਹਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਸੱਤ੍ਯ ਕਹਾ ਪ੍ਰਥਮ ਪੂਜਨੇ ਯੋਗ੍ਯ ਹਰਿ ਹੀ ਹੈਂ ਤਬ ਤੋਂ ਰਾਜਾ ਯੁਧਿਸ਼੍ਟਰ ਨੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਕੋ ਸਿੰਘਾਸਨ ਬੈਠਾਇ ਆਠੋਂ ਪਟਰਾਨੀਯੋਂ ਸਮੇਤ ਚੰਦਨ, ਅੱਛ੍ਯਤ, ਪੁਸ਼ਪ, ਧੂਪ, ਦੀਪ, ਨੈਵੇਦ੍ਯ ਕਰ ਪੂਜਾ, ਪੁਨਿ ਸਬ ਦੇਵਤਾਓਂ ਰਿਖੀਯੋਂ ਮੁਨੀਯੋਂ ਬ੍ਰਾਹਮਨੋਂ ਔ ਰਾਜਿਓਂ ਕੀ ਪੂਜਾ ਕੀ ਰੰਗ ਰੰਗ ਕੇ ਜੋੜੇ ਪਹਿਨਾਇ ਚੰਦਨ ਕੇਸਰ ਕੀ ਖੌਂਰੇ ਕੀ ਫੂਲੋਂ ਕੇ ਹਾਰ ਪਹਿਰਾਇ ਸੁਗੰਧ ਲਗਾਇ ਯਥਾ ਯੋਗ੍ਯ ਰਾਜਾ ਨੇ ਸਬ ਕੀ ਮਨੁਹਾਰ ਕੀ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਰਾਜਾ॥
ਚੌ: ਹਰਿ ਪੂਜਤ ਸਬ ਕੋ ਸੁਖ ਭਯੋ॥ ਸਿਸੁ ਪਾਲਹਿ ਸਿਰਭੂਨਯੋ
