੪੧੮
ਧ੍ਯਾਇ ੭੩
॥ਲਾਗਤ ਸ਼ਬਦ ਕੁਲਾਹਲ ਭਾਰੀ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਣਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਤ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸੀ ਤਾਂਕਿ ਯੇਹ ਦੋਨੋਂ ਬਲੀ ਦਿਨ ਭਰ ਤੋ ਧਰਮਯੁੱਧ ਕਰਤੇ ਔ ਸਾਂਝ ਕੋ ਘਰ ਆਇ ਏਕ ਸਾਥ ਭੋਜਨ ਕਰ ਵਿੱਸ੍ਰਾਮ ਐਸੇ ਨਿੱਤ੍ਯ ਲੜਤੇ ਲੜਤੇ ਸਤਾਈਸ ਦਿਨ ਭਏ ਤਬ ਏਕ ਦਿਵਸ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਕੇ ਲੜਨੇ ਕੇ ਸਮਯ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਬਿਚਾਰਾ ਕਿ ਯਿਹ ਤੋ ਨ ਮਾਰਾ ਜਾਏਗਾ ਕ੍ਯੋਂਕਿ ਜਬ ਯਿਹ ਜਨਮਾ ਥਾ ਤਬ ਦੋ ਫਾਂਕ ਹੋ ਜਨਮਾ ਥਾ ਉਸ ਸਮਯ ਜਰਾ ਰਾਖ੍ਯਸੀ ਨੇ ਆਇ ਜਰਾਸਿੰਧ ਕਾ ਮੂੰਹ ਔਰ ਨਾਕ ਮੂੰਦੀ ਤਬ ਦੋਨੋਂ ਫਾਂਕ ਮਿਲਗਈਂ ਯਿਹ ਸਮਾਚਾਰ ਸੁਨ ਉਸਕੇ ਪਿਤਾ ਬਿਹਦ੍ਰਥ ਨੇ ਜ੍ਯੋਤਿਸ਼ੀਯੋਂ ਕੋ ਪੂਛਾ ਕਿ ਕਹੋ ਇਸ ਲੜਕੇ ਕਾ ਨਾਮ ਕ੍ਯਾ ਹੋਗਾ ਔ ਕੈਸਾ ਹੋਗਾ ਜ੍ਯੋਤਿਸ਼ੀਯੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜਾ ਇਸ ਕਾ ਨਾਮ ਜਰਾਸਿੰਧ ਹੂਆ ਔ ਯਿਹ ਬੜਾ ਪ੍ਰਤਾਪੀ ਔ ਅਜਰ ਅਮਰ ਹੋਗਾ ਜਬ ਤਕ ਇਸਕੀ ਸੰਧਿ ਨ ਫਟੇਗੀ ਤਬ ਤਕ ਯਿਹ ਕਿਸੀ ਸੇ ਜਾਇਗਾ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਜ੍ਯੋਤਿਸ਼ੀ ਵਿਦਾ ਹੋ ਚਲੇ ਗਏ, ਮਹਾਰਾਜ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਸੋਚ ਔਰ ਅਪਨਾ ਬਲ ਦੇ ਭੀਮਸੈਨ ਕੋ ਤਿਨਕਾ ਚੀਰ ਸੈਨ ਸੇ ਜਤਾਯਾ ਕਿ ਇਸੇ ਇਸੀ ਰੀਤ ਸੇ ਚੀਰ ਡਾਲੋ ਪ੍ਰਭੁਕੇ ਚਿਤਾਤੇ ਹੀ ਭੀਮਸੈਨ ਨੇ ਜਰਾਸਿੰਧ ਕੋ ਪਕੜ ਕਰ ਦੇ ਮਾਰਾ ਔ ਏਕ ਜਾਂਘ ਪਰ ਪਾਂਵ ਦੇ ਦੂਸਰਾ ਪਾਂਵ ਹਾਥ ਸੇ ਪਕੜ ਯੋਂ ਚੀਰ ਡਾਲਾ ਕਿ ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਦਾਂਤਨ ਚੀਰ ਡਾਲੇ ਜਰਾਸਿੰਧ ਕੇ ਮਰਤੇ
