੪੦੨
ਧ੍ਯਾਇ ੭੧
ਨਿਰਖ ਅਪਨੇ ਨਯਨ ਚਕੋਰੋਂ ਕੋ ਸੁਖ ਦੇਤੀ ਥੀ ਕਿ ਇਸ ਬੀਚ ਰਾਤ੍ਰੀ ਬ੍ਯਤੀਤ ਭਈ ਚਿੜੀਯਾਂ ਚੁਹਚਹਾਈ ਅੰਬਰਮੇਂ ਅਰੁਆਨੀ ਛਾਈ ਚਕੋਰੋਂ ਕੋ ਵਿਯੋਗ ਹੂਆ ਔ ਚੁਕਵਾ ਚਕਵੀਯੋਂ ਕੋ ਸੰਯੋਗ ਕਮਲ ਬਿਗਸੇ ਕੁਮੋਦਨੀ ਮਿਲਾਈ ਚੰਦ੍ਰਮਾਂ ਛਬਿ ਛੀਨ ਭਯਾ ਔ ਸੂਰਯ ਕਾ ਤੇਜ ਬਢਾ ਸਬ ਲੋਗ ਜਾਗੇ ਔ ਅਪਨਾ ਅਪਨਾ ਗ੍ਰਿਹ ਕਾਜ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਉਸ ਕਾਲ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਤੋ ਹਰਿ ਕੇ ਸਮੀਪ ਸੇ ਉਠ ਸੋਚ ਸਕੋਚ ਲੀਯੇ ਘਰ ਕੀ ਟਹਲ ਟਕੋਰ ਕਰਨੇਲਗੀ ਔ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਦੇਹ ਸੁੱਧ ਕਰ ਹਾਥ ਮੂੰਹ ਧੋਇ ਸ਼ਨਾਨ ਕਰ ਜਪ, ਧ੍ਯਾਨ, ਪੂਜਾ, ਪਰਪਣ, ਸੇ ਨਿਸਚਿੰਤ ਹੋ ਬ੍ਰਾਹਮਣੋ ਕੋ ਨਾਨਾ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੇ ਦਾਨ ਦੇ ਨਿੱਤ੍ਯ ਕਰਮ ਸੇ ਸੁਚਿੰਤ ਹੋ ਬਾਲਭੋਗ ਪਾਇ ਪਾਨ, ਲੌਂਗ, ਇਲਾਇਚੀ, ਜਾਵਿੱਤ੍ਰੀ, ਜਾਇਫ਼ਲ, ਕੇ ਸਾਥ ਖਾਇ ਸੁਥਰੇ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੂਖਣ ਮੰਗਾਇ ਪਹਿਨ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਲਗਾਇ ਰਾਜਾ ਉਗ੍ਰਸੈਨ ਕੇ ਪਾਸ ਗਏ ਪੁਨਿ ਜੁਹਾਰ ਕਰ ਯਦੁਬੰਸੀਯੋਂ ਕੀ ਸਭਾ ਕੇ ਬੀਚ ਆਇ ਰਤਨ ਸਿੰਘਾਸਨ ਪਰ ਬਿਰਾਜੇ ਮਹਾਰਾਜ ਉਸੀ ਸਮਯ ਏਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨੇ ਜਾਇ ਦ੍ਵਾਰਪਾਲੋਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਸੇ ਜਾਕਰ ਕਹੋ ਕਿ ਏਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਆਪ ਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਕੀਏ ਦ੍ਵਾਰ ਪਾਰ ਖੜਾ ਹੈ ਜੋ ਪ੍ਰਭੁ ਕੀ ਆਗ੍ਯਾ ਪਾਵੈ ਤੋ ਭੀਤਰ ਆਵੈ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੀ ਬਾਤ ਸੁਨ ਦ੍ਵਾਰਪਾਲ ਨੇ ਭਗਵਾਨ ਸੇ ਜਾ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਏਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਆਪਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਕੀਏ ਪੌਰ ਪਰ ਖੜਾ ਹੈ ਜੋ ਆਰ੍ਯਾ ਪਾਵੈ ਤੋ ਆਵੈ ਹਰਿ ਬੋਲੇ ਅਭੀ ਲਵੋ ਪ੍ਰਭੁ ਕੈ ਮੁਖ ਸੇ ਬਾਤ ਨਿਕਲਤੇ
