੩੪੦
ਧ੍ਯਾਇ ੬੩
ਮਾਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉੂਖਾ ਅਤਿਸਕੁਚਾਇ ਸਿਰ ਨਾਇ ਚਿੱਤ੍ਰਰੇਖਾ ਕੇ ਨਿਕਟ ਆਇ ਮਧੁਰ ਬਚਨ ਸੇ ਬੋਲੀ ਕਿ ਸਖੀ ਮੈਂ ਤੁਝੇ ਅਪਨੀ ਹਿਤੂ ਜਾਨ ਰਾਤ ਕੀ ਬਾਤ ਸਬ ਕਹਿ ਸੁਨਤੀ ਹੂੰ ਤੂੰ ਨਿਜ ਮਨ ਮੇਂ ਰਖ ਔਰ ਕੁਛ ਉਪਾਇ ਕਰ ਸਕੇ ਤੋ ਕਰ ਆਜ ਰਾਤ ਕੋ ਸ੍ਵਪਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਪੁਰਖ ਮੇਘ ਬਰਣ, ਚੰਦ੍ਰ ਬਦਨ, ਕਮਲ ਨਯਨ, ਪੀਤਾਂਬਰ ਪਹਿਨੇ, ਪੀਤਪਟਓਢੇ, ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਆਇ ਬੈਠਾ ਔਰ ਅਤਿ ਹਿਤ ਕਰ ਉਸਨੇ ਮੇਰਾ ਮਨ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੇਲੀਯਾ ਮੇਂ ਭੀ ਸੋਚ ਸੰਕੋਚ ਤਜ ਉਸ ਸੇ ਬਾਤੇਂ ਕਰਨੇ ਲਗੀ ਨਿਦਾਨ ਬਤਰਾਤੇ ਬਤਰਾਤੇ ਜੋ ਮੁਝੇ ਪ੍ਯਾਰ ਆਯਾ ਤੋ ਮੈਨੇ ਉਸੇ ਪਕੜਨੇ ਕੋ ਹਾਥ ਬਢਾਯਾ ਇਸ ਬੀਚ ਮੇਰੀ ਨੀਂਦ ਗਈ ਔਰ ਉਸਕੀ ਮੋਹਠੀ ਮੂਰਤਿ ਮੇਰੇ ਧ੍ਯਾਨ ਮੇਂ ਰਹੀ॥
ਚੌ: ਦੇਖ੍ਯੋ ਸੁਨ੍ਯੋ ਔਰ ਨਹਿ ਐਸੋ॥ ਮੈਂ ਕਹੁ ਕਹਾ ਬਤਾਊਂ
ਜੈਸੋ॥ ਵਾ ਕੀ ਛਬ ਵਰਣੀ ਨਹਿ ਜਾਇ॥ ਮੋਰੋ ਚਿਤ
ਲੇ ਗਯੋ ਚੁਰਾਇ॥
ਜਬ ਮੈਂ ਕੈਲਾਸ਼ ਮੇਂ ਸ੍ਰੀ ਮਹਾਂਦੇਵ ਜੀ ਕੇ ਪਾਸ ਵਿੱਦ੍ਯਾ ਪੜ੍ਹਤੀ ਥੀ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਪਾਰਬਤੀ ਜੀ ਨੇ ਮੁਝੇ ਕਹਾ ਥਾ ਕਿ ਤੇਰਾ ਪਤਿ ਤੁਝੇ ਸ੍ਵਪਨੇ ਮੇਂ ਆਇ ਮਿਲੇਗਾ ਤੂੰ ਉਸੇ ਢੂੰਡਵਾਤਿ ਲੀਜੋ ਸੋ ਬਰ ਆਜ ਰਾਤ ਕੋ ਮੁਝੇ ਸ੍ਵਪਨੇ ਮੇਂ ਮਿਲਾ ਮੈਂ ਉਸੇ ਕਹਾਂ ਪਾਉੂਂ ਔਰ ਅਪਨੇ ਬਿਰਹਿ ਕੀ ਪੀਰ ਕਿਸੇ ਸੁਨਾਉੂਂ ਕਹਾਂ ਜਾਊਂ ਉਸੇ ਕਿਸ ਭਾਂਤ ਢੁੰਡਵਾਉੂਂ ਨ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਜਾਨੂੰ ਨ ਗਾਂਵ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਜਦ ਉੂਖਾ ਲੰਬੀ ਸਾਂਸੇ ਲੇ ਮੁਰਝਾਇ
