੩੩੮
ਧ੍ਯਾਇ ੬੩
ਖ੍ਯ ਔ ਆਲਿੰਗਨ ਚੁੰਬਨ ਕਰ ਸੁਖ ਲੇਨੇ ਦੇਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਆਨੰਦ ਮੇਂ ਮਗਨ ਹੋ ਪ੍ਰੀਤਿ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਰਨੇ ਕਿ ਇਸਮੇਂ ਕਿਤਨੀ ਇਕ ਬੇਰ ਪੀਛੇ ਉੂਖਾ ਨੇ ਜੋ ਪ੍ਯਾਰ ਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਪਤਿ ਕੋ ਅੰਕ ਵਾਰ ਭਰ ਕੰਠ ਲਗਾਉੂਂ ਤੋਂ ਨੈਨੋਂ ਸੇ ਨੀਂਦ ਗਈ ਔਰ ਜਿਸ ਭਾਂਤ ਬਢਾਇ ਮਿਲਨੇ ਕੋ ਗਈ ਥੀ ਤਿਸੀ ਭਾਂਤ ਮੁਰਝਾਇ ਪਛਤਾਇ ਰਹਿ ਗਈ॥
ਦੋਹਰਾ ਜਾਗ ਰਹੀ ਸੋਚਤ ਖੜੀ, ਭਯੋ ਪਰਮ ਦੁਖ ਤਾਹਿ
ਕਹਾਂ ਗਯੋ ਵੁਹ ਪ੍ਰਾਣਪਤਿ, ਦੇਖਤ ਚਹੁ ਦਿਸ ਚਾਹਿ
ਚੌ: ਸੋਚਤ ਉੂਖਾ ਮਿਲਿਹੌਂ ਕਾਹਿ॥ ਫਿਰਿ ਕੈਸੇ ਮੈਂ ਦੇਖੌਂ
ਤਾਹਿ॥ ਸੋਵਤ ਜੋ ਰਹਿਤੀ ਹੌਂ ਆਜ॥ ਪ੍ਰੀਤਮ ਕਬਹੁੰ
ਨ ਜਾਤੋ ਭਾਜ॥ ਕ੍ਯੋਂ ਸੁਖ ਮੇਂ ਗਹਿਬੇ ਕੋ ਭਈ॥ ਜੋ
ਯਿਹ ਨੀਂਦ ਨਯਨ ਤੇ ਗਈ॥ ਜਾਗਤ ਹੀ ਯਾਮਿਨਿ
ਯਮ ਭਈ॥ ਜੈਹੈ ਕ੍ਯੋਂ ਕਰ ਅਬ ਯੇਹ ਦਈ॥ ਬਿਨ
ਪ੍ਰੀਤਮਜੀ ਨਿਪਟਾ ਅਚੈਨ॥ ਦੇਖੇ ਬਿਨ ਤਰਸਤ ਹੈਂ ਨੈਨ
॥ ਸ੍ਰਵਣ ਸੁਨ੍ਯੋ ਚਾਹਤ ਹੈਂ ਬੈਨ॥ ਕਹਾਂ ਗਏ ਪ੍ਰੀਤਮ
ਸੁਖ ਦੇਨ॥ ਜੋ ਸੁਪਨੇ ਪਿਯ ਪੁਨਿ ਲਖਿ ਲੇਊਂ॥ ਪ੍ਰਾਣ
ਸਾਥ ਕਰ ਉਨਕੇ ਦੇਊਂ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਉੂਖਾ ਅਤਿ ਉਦਾਸ ਹੋ ਪਿਯਾ ਕਾ ਧ੍ਯਾਨ ਕਰ ਸੇਜ ਪਰ ਜਾਇ ਮੁਖ ਲਪੇਟ ਪੜ ਰਹੀ ਜਬ ਰਾਤ ਗਈ ਭੋਰ ਭਈ ਔਰ ਡੇਢ ਪਹਿਰ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਾ ਤਬ ਸਖੀ ਸਹੇਲੀ ਮਿਲ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀਂ ਕਿ ਆਜ ਕ੍ਯਾ ਹੈ ਜੋ ਉੂਖਾ
