੩੧੬
ਧ੍ਯਾਇ ੬੧
ਖਾਇ ਭੂਮਿ ਪਰ ਗਿਰੀਂ ਔ ਜਲ ਬਿਨ ਮੀਨ ਕੀ ਭਾਂਤਿ ਤੜਫੜਾਇ ਅਚੇਤ ਹੋ ਲਗੀ ਉੂਰਧ ਸ੍ਵਾਸ ਲੇਨੇ ਤਿਸ ਕਾਲ ॥
ਦੋ: ਇਹ ਛਬਿਮੁਖ ਅਲਕਾਵਲੀ, ਰਹੀ ਲਪਟ ਇਕ ਸੰਗ
ਮਾਨਹੁ ਸਸਿ ਭੂਤਲ ਪਰ੍ਯੋ, ਪੀਵਤ ਅਮੀ ਭੁਅੰਗ
ਯਿਹ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਘਬਰਾਕਰ ਉਠੇ ਕਿ ਯਿਹ ਤੋ ਅਭੀ ਪ੍ਰਾਣ ਤਜਤੀ ਹੈ ਔ ਚਤਰਭੁਜ ਹੋ ਉਸਕੇ ਨਿਕਟ ਜਾਇ ਦੋ ਹਾਥੋਂ ਸੇ ਪਕੜ ਉਠਾਇ ਗੋਦ ਮੇਂ ਬੈਠਾਇ ਏਕ ਹਾਥ ਸੇ ਪੰਖਾ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਔ ਏਕ ਹਾਥ ਸੇ ਅਲਕ ਸਵਾਰਨੇ, ਮਹਾਰਾਜ ਉਸ ਕਾਲ ਨੰਦ ਲਾਲ ਪ੍ਰੇਮ ਬਸ ਹੋ ਅਨੇਕ ਚੇਸ਼ਟਾ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਕਭੀ ਪੀਤਾਂਬਰ ਸੇ ਪ੍ਯਾਰੀ ਕਾ ਚੰਦ੍ਰਮੁਖ ਪੋਂਛਤੇ ਥੇ ਕਭੀ ਕੋਮਲ ਕਮਲ ਸਾਅਪਨਾ ਹ੍ਰਿਦਯ ਪਰ ਉਸਕੇ ਹ੍ਰਿਦਯ ਪਰ ਰਖਤੇ ਥੇ ਨਿਦਾਨ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਬੇਰ ਮੇਂ ਸ੍ਰੀ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਕੇ ਜੀਮੇਂ ਜੀ ਆਯਾ ਤਬ ਹਰਿ ਬੋਲੇ॥
ਚੌ: ਤੂੰ ਹੀ ਸੁੰਦਰਿ ਪ੍ਰੇਮ ਗੰਭੀਰ॥ ਤੈਂ ਮਨ ਕਛੂ ਨ ਰਾਖੋ
ਧੀਰ॥ ਤੈਂ ਮਨ ਜਾਨਯੋ ਸਾਚੇ ਛਾੜੀ॥ ਹਮਨੇ ਹਸੀ
ਪ੍ਰੇਮ ਕੀ ਮਾੜੀ॥ ਅਬ ਤੂੰ ਸੁੰਦਰ ਦੇਹ ਸੰਵਾਰ॥ ਪ੍ਰਾਣ
ਠੌਰਕੇ ਨਯਨ ਉਘਾਰ॥ ਜੌਲੌ ਤੂੰ ਬੋਲਤ ਨਹਿ ਪਯਾਰੀ
॥ ਤੌਲੌਹਮ ਦੁਖ ਪਾਵਤ ਭਾਰੀ॥ ਚੇਤੀ ਬਚਨ ਸੁਨਤ
ਪਿਯ ਨਾਰੀ॥ ਚਿਤਈ ਬਾਰਜ ਨਯਨ ਉਘਾਰੀ॥
ਦੇਖੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਗੋਦ ਮੇਂ ਲੀਏ॥ ਭਈ ਲਾਜ ਅਤਿ ਸਕੁਚੀ
ਹੀਏ॥ ਅਰ ਬਰਾਇ ਉਠ ਠਾਢੀ ਭਈ॥ ਹਾਥ ਜੋਰ
