੨੯੦
ਧ੍ਯਾਇ ੫੯
ਲੀਏ ਯਹਾਂ ਅਕੇਲੀ ਫਿਰਤੀ ਹੈ ਯਿਹ ਭੇਦ ਅਪਨਾ ਸਬ ਮੁਝੇ ਸਮਝਾ ਕਰ ਕਹੁ ਇਤਨੀ ਬਾਤਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ॥
ਚੌ: ਸੁੰਦਰਿ ਬਰਣੈ ਕਥਾ ਆਪਨੀ॥ ਹੌਂ ਕੰਨ੍ਯਾ ਹੋਂ ਸੂਰਜ
ਤਠੀ॥ ਕਾਲਿੰਦੀ ਹੈ ਮੇਰੋ ਨਾਮ॥ ਪਿਤਾ ਦੀਯੋ ਜਲ ਮੇਂ
ਬਿਸ੍ਰਾਮ॥ ਰਚੇ ਨਦੀ ਮੇਂ ਮੰਦਿਰ ਆਇ॥ ਮੋ ਸੋਂ ਪਿਤਾ
ਕਹਯੋ ਸਮਝਾਇ॥ ਕੀਜੇ ਸੁਤਾ ਨਦੀ ਢਿਗ ਫੇਰੋ॥
ਆਇ ਮਿਲੈਗੋ ਯਿਹ ਬਰ ਤੇਰੋ॥ ਯਦੁ ਕੁਲ ਮਾਹਿ
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਵਤਰੇ॥ ਤੋ ਕਜੇ ਇਹ ਨਾ ਅਨੁਸਰੇ॥ ਆਦਿ
ਪੁਰਖ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਹਰੀ॥ ਤਾ ਕਾਜੇ ਤੂੰ ਹੈ ਅਵਤਰੀ॥
ਐਸੇ ਜਬਹਿ ਤਾਤ ਰਵਿ ਕਹ੍ਯੋ॥ ਤਬ ਤੇ ਮੈਂ ਹਰਿ ਪਦ
ਕੇ ਚਹ੍ਯੋ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਅਰਜੁਨ ਅਤਿ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਬੋਲਾ ਕਿ ਹੇ ਸੁੰਦਰੀ ਜਿਨਕੇ ਕਾਰਣ ਤੂੰ ਯਹਾਂ ਫਿਰਤੀ ਹੈ ਵੇਈ ਪ੍ਰਭੁ ਅਬਿਨਾਸ਼ੀ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਬਾਸ਼ੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਆਨੰਦ ਕੰਦ ਆਇ ਪਹੁੰਚੇ ਮਹਾਰਾਜ ਜੋਂ ਅਰਜੁਨ ਕੇ ਮੁੰਹ ਸੇ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਨਿਕਲੀ ਤੋਂ ਭਗਤ ਹਿਤਕਾਰੀ ਸ੍ਰੀ ਬਿਹਾਰੀ ਭੀ ਰਥ ਬਢਾਇ ਵਹਾਂ ਆਇ ਪਹੁੰਚੇ ਪ੍ਰਭੁ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਅਰਜੁਨ ਨੇ ਉਸ ਕਾ ਸਬ ਭੇਦ ਕਹਿ ਸੁਨਾਯਾ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਹਸਕਰ ਝਟ ਉਸੇ ਰਬ ਪਰ ਚਢਾਇ ਨਗਰ ਕੀ ਬਾਟ ਲੀ ਜਿਤਨੇ ਮੇਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬਨ ਸੇ ਨਗਰ ਮੇਂ ਆਵੈਂ ਤਿਤਨੇ ਮੇਂ ਬਿੱਸ੍ਵਕਰਮਾ ਨੇ ਏਕ ਮੰਦਿਰ ਅਤਿ ਸੁੰਦਰ ਸਬ ਸੇ ਨਿਰਾਲਾ ਪ੍ਰਭੁ
