੨੮
ਧਯਾਇ ੪
ਪੀਰ ਯਸੋਧਾ ਹਰੇ ਹਮਾਰੀ॥ਨਾਰਿ ਰੋਹਿਣੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਿਹਾਰੀ
ਇਸ ਬਾਲਕ ਕੋ ਵਹਾਂ ਲੇਜਾਓ, ਯੂੰ ਸੁਨ ਵਸੁਦੇਵ ਅਕੁਲਾ
ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਇਸ ਕਠਿਨ ਬੰਧਨ ਸੇ ਛੂਟ ਕੈਸੇ ਲੇ ਜਾਊਂ ਜੋ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹੀ ਤੋ ਸਬ ਬੇੜੀ ਹਥਕੜੀ ਖੁਲ੍ਹ ਪੜੀਂ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਕੇ ਕਿਵਾੜ ਖੁਲ੍ਹ ਗਏ ਪਹਰੂਏ ਅਚੇਤ ਨੀਂਦ ਬਸ ਭਏ ਤਬ ਤੋਂ ਵਸੁਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਸੂਪ ਮੇਂ ਰਖ ਸਿਰ ਪਰ ਧਰ ਲੀਆ ਔਰ ਝਟਪਟ ਹੀ ਗੋਕੁਲ ਕੋ ਪ੍ਰਸਤਾਨ ਕੀਆ
ਸੋ: ਉਪਰ ਬਰਸੇ ਦੇਵ, ਪੀਛੇ ਸਿੰਘ ਜੁ ਗੂੰਜਰੇ
ਸੋਚਤ ਹੈਂ ਵਸੁਦੇਵ, ਯਮੁਨਾ ਦੇਖ ਪ੍ਰਵਾਹ ਅਤਿ
ਨਦੀ ਤੀਰ ਖੜੇ ਹੋ ਵਸੁਦੇਵ ਬਿਚਾਰਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਪੀਛੇ ਤੋ ਸਿੰਘ ਬੋਲਤਾ ਹੈ ਅਰ ਆਗੇ ਅਥਾਹ ਯਮੁਨਾ ਬਹਿ ਰਹੀ ਹੈ ਅਬ ਕਿਆ ਕਰੂੰ ਐਸਾ ਕਹਿ ਭਗਵਾਨ ਕਾ ਧਯਾਨ ਧਰ ਯਮੁਨਾ ਮੇਂ ਪੈਠੇ, ਜਯੋਂ ਜਯੋਂ ਆਗੇ ਜਾਤੇ ਥੇ ਤਯੋਂ ਤਯੋਂ ਨਦੀ ਬੜ੍ਹਤੀ ਥੀ ਜਬ ਨਾਕ ਤਕ ਪਾਨੀ ਆਯਾ ਤਬ ਤੋ ਯੇਹ ਨਿਪਟ ਘਬਰਾਏ ਇਨਕੋ ਬਯਾਕੁਲ ਜਾਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਅਪਨਾ ਪਾਂਵ ਬਢਾਇ ਹੁੰਕਾਰ ਦੀਆ ਚਰਣ ਛੂਤੇ ਹੀ ਯਮੁਨਾ ਥਾਹ ਹੂਈ ਵਸੁਦੇਵ ਪਾਰ ਹੋ ਨੰਦ ਕੀ ਪੌਰੀ ਪਰ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਹਾਂ ਕਿਵਾੜ ਖੁਲ੍ਹੇ ਪਾਏ ਭੀਤਰ ਧਸਕੇ ਦੇਖੇ ਤੋ ਸਬ ਸੋਏ ਪੜੇ ਹੈਂ ਦੇਵੀ ਨੇ ਐਸੀ ਮੋਹਨੀ ਡਾਲੀ ਥੀ ਕਿ ਯਸੋਧਾ ਕੋ ਲੜਕੀ ਕੇ ਹੋਨੇ ਕੀ ਭੀ ਸੁੱਧ ਨ ਥੀ ਵਸੁਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਤੋ ਯਸੋਧਾ ਕੇ ਨਿਕਟ ਸੁਲਾ ਦੀਆ ਔਰ ਕੰਨਯਾ ਕੋ ਲੇਚਲ ਅਪਨਾ ਪੰਥ ਲੀਆ ਨਦੀ ਉਤਰ ਫਿਰ ਆਏ ਜਹਾਂ
