ਧ੍ਯਾਇ ੫੮
੨੮੩
ਪੌੜੀ ਬੰਧਵਾਇ ਗਯਾ ਕੋ ਗਏ ਵਹਾਂ ਭੀ ਫਲਗੂ ਨਦੀ ਕੇ ਤੀਰ ਮਠ ਸ਼ਾਸਤ੍ਰ ਕੀ ਰੀਤਿ ਸੇ ਸ਼੍ਰਾਂਧ ਕੀਆ ਔਰ ਗਯਾਲੀਯੋਂ ਕੋ ਜਿਮਾਇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਦਾਨ ਦੀਆ ਪੁਨਿ ਗਦਾਧਰ ਕੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਤਹਾਂ ਸੇ ਚਲ ਕਾਸ਼ੀਪੁਰੀ ਮੇਂ ਆਏ ਇਨ ਕੇ ਆਨੇ ਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਪਾਇ ਇਧਰ ਉਧਰ ਕੇ ਰਾਜਾ ਸਬ ਆਇ ਆਇ ਭੇਂਟ ਕਰ ਭੇਂਟ ਧਰਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਯੇਹ ਵਹਾਂ ਯੁੱਗ੍ਯ ਦਾਨ ਤਪ ਬਤ ਕਰ ਰਹਿਨੇ ਲਗੇ ਇਸਮੇਂ ਕਿਤਨੇ ਏਕ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਸ੍ਰੀ ਮੁਰਾਰੀ ਭਕਤ ਹਿਤਕਾਰੀ ਨੇ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਕਾ ਬੁਲਾਨਾ ਜੀ ਮੇਂ ਠਾਨ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਸੇ ਆਨਕੇ ਕਹਾ ਕੀ ਭਾਈ ਅਬਪ੍ਰਜਾ ਕੋ ਕੁਛ ਦੁਖ ਦੀਜੈ ਔਰ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਕੋ ਬੁਲਵਾ ਲੀਜੈ ਬਲਦੇਵ ਹੀ ਬੋਲੇ ਮਹਾਰਾਜ ਜੋ ਆਪਕੀ ਇੱਛਾ ਮੇਂ ਆਵੈ ਸੋਕੀਜੈ ਔਰ ਸਾਧੂਓਂ ਕੋ ਸੁਖ ਦੀਜੈ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਐਸਾ ਕੀਆ ਕਿ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਪੁਰੀ ਮੇਂ ਘਰ ਘਰ ਤਪਤਿਜਾਰੀ, ਮਿਰਗੀ, ਖਈ, ਦਾਦ, ਖਾਜ, ਆਧਾਸੀਸੀ, ਕੋੜ੍ਹ, ਮਹਾਂ ਕੋੜ੍ਹ, ਜਲੰਧਰ, ਭਗੰਧਰ, ਕਠੁੰਦਰ, ਅਤੀਸਾਰ, ਖਾਂਸੀ, ਸੂਲ, ਅਰਧਾਂਗ, ਸੀਤਾਂਗ, ਝੋਲਾ, ਸੱਨਿਪਾਤ, ਆਂਵ, ਮਰੋੜਾ,ਆਧਿ, ਬ੍ਯਾਧਿ, ਫੈਲ ਗਈ ਔਰ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਬਰਖਾ ਭੀਨ ਹੂਈ ਤਿਸ ਸੇ ਸਾਰੇ ਨਗਰ ਮੇਂ ਨਦੀ ਨਾਲੇ ਸਰੋਵਰ ਸੁਖ ਗਏ ਤ੍ਰਿਣ ਅੰਨ ਭੀ ਕੁਛ ਨ ਉਪਜਾ ਨਭਚਰ ਜਲਚਰ ਪੱਚਰ ਜੀਵ ਜੰਤ ਪੰਖੀ ਔਰ ਢੋਰ ਲਗੇ ਬ੍ਯਾਕੁਲ ਹੋ ਸੂਖ ਏਕਰਨੇ ਔਰ ਪੁਰਵਾਸੀ ਮਾਰੇ ਭੂਖੋਂ ਕੇ ਤ੍ਰਾਹਿ ਤ੍ਰਾਹਿ ਕਰਨੇ
