ਧ੍ਯਾਇ ੫੭
੨੬੯
ਨੇ ਪ੍ਰਸੇਨ ਕੋ ਮਾਰ ਮਣਿ ਲੇ ਲੀ ਇਸ ਸੇ ਆਪਕੀ ਆਗ੍ਯਾ ਲੇ ਪ੍ਰਸੇਨ ਔਰ ਮਣ ਕੇ ਢੂੰਡਨੇ ਕੋ ਜਾਤਾ ਹੂੰ ਜਿਸ ਸੇ ਯਿਹ ਅਪ ਯਸ਼ ਛੂਟੈ ਯੋਂ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਵਹਾਂ ਸੇ ਆਇ ਕਿਤਨੇ ਏਕ ਯਦੁਬੰਸੀਯੋਂ ਔ ਪ੍ਰਸੇਨ ਕੇ ਸਾਥੀਯੋਂ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਬਨ ਕੋ ਚਲੇ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਦੂਰ ਜਾਇ ਦੇਖੇਂ ਤੋ ਘੋੜੇ ਕੇ ਚਰਣ ਚਿੰਨ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਪੜੇ ਉਨੀਂ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਦੇਖਤੇ ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਪਹੁੰਚੇ ਜਹਾਂ ਸਿੰਘ ਨੇ ਤੁਰੰਗ ਸਮੇਤ ਪ੍ਰਸੇਨ ਕੋ ਮਾਰ ਖਾਯਾ ਥਾ ਦੋਨੋਂ ਕੀ ਲੋਥ ਔਰ ਸਿੰਅ ਕੇ ਪਾਵੋਂਕਾ ਚਿੰਨ ਦੇਖ ਸਬ ਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਉਸੇ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮਾਰ ਖਾਯਾ ਯਿਹ ਸਮਝ ਮਣਿ ਨ ਪਾਇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਸਬ ਕੋ ਸਾਥ ਲੀਏ ਵਹਾਂ ਗਏ ਜਹਾਂ ਵੁਹ ਔੜੀ ਅੰਧੇਰੀ ਮਹਾਂ ਭਯਾ ਵਨੀ ਗੁਫਾ ਥੀ ਉਸਕੇ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਦੇਖਤੇ ਕਿਆ ਹੈਂ ਕਿ ਸਿੰਘ ਮੇਰਾ ਪੜਾ ਹੈ ਪਰ ਮਣਿ ਵਹਾਂ ਭੀ ਨਹੀਂ ਐਸੇ ਅਚਰਜ ਦੇਖ ਸਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸ ਬਨ ਮੈਂ ਐਸਾ ਬਲੀ ਜੰਤੁ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਯਾ ਜੋ ਸਿੰਘ ਕੋ ਮਾਰ ਮਣਿ ਲੇ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਪੇਠਾ ਅਬ ਇਸਕਾ ਕੁਛ ਉਪਾਇ ਨਹੀਂ ਜਹਾਂ ਤਕ ਢੂੰਡਨੇ ਕਾ ਧਰਮ ਥਾ ਤਹਾਂ ਤਕ ਆਪਨੇ ਢੂੰਡਾ ਤੁਮਾਰਾ ਕਲੰਕ ਛੂਟਾ ਅਬ ਨਾਹਰ ਕੇ ਸਿਰ ਅਪਯਸ਼ ਪੜਾ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਬੋਲੇ ਚਲੋ ਇਸ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਧਸਕੇ ਦੇਖੇਂ ਕਿ ਨਾਹਰ ਕੋ ਮਾਰ ਮਣਿ ਕੌਨ ਲੇ ਗਿਆ ਵੇ ਸਬ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਜਿਸ ਗੁਫਾ ਕਾ ਮੁਖ ਦੇਖੇ ਹਮੈਂ ਡਰ ਲਗਤਾ ਹੈ ਉਸਮੇਂ ਧਸੇਂਗੇ ਕੈਸੇ, ਬਰਨ ਹਮ ਤੁਮ ਸੇ ਭੀ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਇਸ ਮਹਾਂ ਭਯਾਵਨੀ
