੧੩੪
ਧਯਾਇ ੩੯
ਇਨ ਸੇ ਉਨ ਕੇ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਕੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਭੇਂਟ ਭਈ ਹਰਿ ਛਬ ਦੂਰ ਸੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਅਕਰੁੂਰ ਰਥ ਸੇ ਉੱਤਰ ਅਤਿ ਅਕ ਲਾਇ ਦੌੜ ਉਨ ਕੇ ਪਾਂਵੋਂ ਪਰ ਜਾ ਗਿਰਾ ਔਰ ਐਸਾ ਮਗਨ ਹੁਆ ਕਿ ਮੂੰਹ ਸੇ ਬੋਲ ਨ ਆਯਾ ਮਹਾ ਆਨੰਦ ਕਰ ਨਯਨੋਂ ਸੇ ਜਲ ਬਰਖਾਵਨੇ ਲਗਾ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਉਸੇ ਉਠਾਇ ਅਤਿ ਪਯਾਰ ਸੇ ਮਿਲ ਹਾਥ ਪਕੜ ਘਰ ਲਿਵਾਇ ਲੇ ਗਏ ਵਹਾਂ ਨੰਦਰਾਇ ਅਕਰੁੂਰ ਜੀ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਉਠਕਰ ਮਿਲੇ ਔਬਹੁਤਸਾ ਆਦਰਮਾਨ ਕੀਆ ਪਾਂਵ ਧਲਵਾਇ
ਆਸਨ ਦੀਆਂ
ਚੌ: ਲੀਏ ਤੇਲ ਮਰਦਨੀਆਂ ਆਏ ॥ ਉਵਟ ਸੁਗੰਧ
ਚੁਪਰ ਅਨ੍ਹਵਾਏ ।।ਚੌਕਾ ਪਟਾ ਯਸੋਧਾ ਦੀਯੋ ॥ ਖਟ
ਰਸ ਰੁਚਿ ਸੋ ਭੋਜਨ ਕੀਯੋ॥
ਜਬ ਅਚਵਾਇ ਕੇ ਪਾਨ ਖਾਨੇ ਬੈਠੇ ਤਬ ਨੰਦ ਜੀ ਉਨਕੀ ਕੁਸ਼ਲ ਖੇਮ ਪੂਛ ਬੋਲੇ ਕਿ ਤੁਮ ਤੋ ਯਦੁਬਸ਼ੀਯੋਂ ਮੇਂ ਬੜੇ ਸਾਧੂ ਹੋ ਸਦਾ ਅਪਨੀ ਬੜਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ ਕਹੋ ਅਬ ਕੰਸ ਦੁਸ਼ਟਕੇ ਪਾਸ ਕੈਸੇ ਰਹਿਤੇ ਹੋ ਔਰ ਵਹਾਂ ਕੇ ਲੋਗੋਂ ਕੀ ਕਿਆ ਗਤਿ ਹੈ ਸੋ ਸਬ ਭੇਦ ਕਹੋ ਅਕਰੂਰ ਜੀ ਬੋਲੇ॥
ਚੌ: ਜਬ ਸੇ ਕੰਸ ਮਧਪੁਰੀ ਭਯੋ॥ਤਬ ਤੇ ਸਬਹੀ ਕੋ ਦੁਖ
ਦੁਯੋ ॥ ਪੂਛੋ ਕਹਾਂ ਨਗਰ ਕੁਸਲਾਤ ਪਰਜਾ ਦੁਖੀ
ਹੋਤ ਹੈ ਗਾਤ॥ਜੌ ਲੋ ਹੈ ਮਥੁਰਾ ਮੇਂ ਕੰਸ॥ਤੌ ਲੌ ਕਹਾਂ ਬਚੈਂ ਯਦੁਵੰਸ ॥
ਦੋਹਰਾ ਪਸ਼ੁ ਮੇਢੇ ਛੇਰੀਠ ਕੋ, ਜੋ ਖਟੀਕ ਰਿਪੁ ਹੋਇ ॥
